Vlaemsche dichtoefeningen
(1858)–Guido Gezelle–
Auteursrechtvrij
[pagina 148]
| |
[pagina 149]
| |
Wie den diamant gesmolten
Die door 't sprietlen van 't geboomt,
Tusschen blad en bladerholten
Dreupelt, en omleege stroomt?
Koele lichtstroom, die alomme
't Mos beplekt en 't hoofdje zwicht,
't Slapend hoofdje van de blomme
Die in 't mos te rusten ligt.
Zilverboot, die, doór de wolken,
Peerlen draegt en elpenbeen,
Kostbaer vaertuig, dat de volken
Voert onschatbaer edelsteen,
Met geen goud noch met geen hoopen
Van al wat de grond besluit,
Ooit vervangen of te koopen:
Slaep, dat edel balsemkruid!
Vierbake, in den nacht ontsteken,
Die den donkren Hemel siert,
En, naer overlandsche streken,
't Varen van de wolken stiert,
| |
[pagina 150]
| |
Die, lyk schepen, vliegen, onder
Witsatynen zeilgespan,
Dat, stilzwygend, ende zonder
Menschenhulpe, zeilen kan.
Die de witgewulde schapen,
Herderinne, waken moet
In den Hemel, die ze in slape
Streelt,... en lacht, en dansen doet.
Wie, wie heeft het u gegeven,
Dat zoo minzaem treurig - iet,
Dat uw blinkende ooge, al beven,
Op het slapend menschdom giet?
En daer kwam een stemme, en zuchtte
Ruischend in den koelen nacht,
En my docht, het was 't geruchte
Van een waeijende Engelschacht:
Regt voor my, zoo kwam 't getreden,
Lyzig en voorzigtig heen,
En van boven tot beneden
Liep het me yskoud in de leên.
| |
[pagina 151]
| |
'k Voelde een asem, 'k hoorde een spreken,
'k Zag niets: - ‘Ik ben 't’ zuchtte 't zacht,
‘Ik ben 't,’ hoorde ik, half bezweken,
‘Ik ben 't:... de Engel van den nacht.’
Wie de lampe zonder keten,
Wie den hoogen zilverboot
Deed geworden, zult gy weten
En waerom hy zulks gebood.
Hy die God is, heeft de banden
End' het vat gesmeed er van,
Hy die God is, in Wiens handen,
Al wat niet is, worden kan.
Diamant uit niet gesproten,
Zilver zonder klank of stem,
Heeft Hy tot een lamp gegoten,
Met een enklen wil van Hem.
En waerom? - hoe hoog verrezen,
Niets, of 't is te oneindig kleen,
Om dat groot - Waerom - te wezen:
Gods Waerom,... is God alleen.
| |
[pagina 152]
| |
Hy alleen is 't Einde, en alles
Stroomt naer Hem, den Oceaen
En de bronne waeruit ál is,
Waer het ál moet weêr ingaen.
Doch, eer 't water in de zee loopt,
't Is er dat op lustig mos,
't Is er dat al langs de wee loopt,
En, dat klatert in den bosch.
En gy, mensch, is God de zee, gy
Zyt het natgespoelde mos,
Gy de malschgesproeide wee, gy,
End' het klaetren van den bosch.
En dóór u, moet al 't bestaende
Weêr naer God, zyn Oorsprong, gaen,
Lyk de waterstroomen, gaende
Naer den grooten oceaen.
Dáerom spruiten vóór uw voeten
Bloemen in de lentetyd:
Op dat gy den Heer zoudt groeten
Komende over 't bloemtapyt.
| |
[pagina 153]
| |
Dáerom zyn de gouden stralen
U des zomers niet ontzeid,
Maer, gy moet ze God betalen,
Met een gouden dankbaerheid.
Dáerom staen de koorenaren
Zwaer van 't kooren, opdat Hy,
Die 't Begin is van den jare en
't Einde, niet vergeten zy.
Dáerom wekt de wind het lange
Slapen van den winter niet,
Op dat Hy weêr lof ontvange,
Als gy 't vroegjaer weder ziet.
God blinkt in 't robyngepinkel,
Als de groote zonne ontwaekt
En, een gouden perelwinkel
In een iedre plante, blaekt.
De ooge van den noen, die 't al ziet,
Die geen ooge aenschouwen mag,
Spreekt en leert, o mensch, dit al niet
Van een Godlyk Algezag?
| |
[pagina 154]
| |
En des avonds, als de magten
Van den Hemel rond Hem staen,
Hoort gy ze? - getrouwe wachten:
‘Schouwt den Heer met eerbied aen!’
En de Mane, die al blinken
Uit heur zilver' luchtboot lacht,
Doet, met vreugde, God gedinken,
Binst het stille van den nacht.
En Gy, Moeder Gods, die onder
Alle vrouwen Hem behaegt,
Gy, die Moeder zyt, en zonder
Vlekke of schuld ontvangen.... Maegd,
't Is Uw beeld dat wy zien hangen
Voor den hoogen throon van Hem,
Dien gy, Maged, hebt ontvangen
En gebaerd, in Bethlehem.
Van den dage als, uit Gods handen,
D'heldre mane henen dreef,
En om d'hooge blauwe wanden,
Heuren eersten cirkel schreef,
| |
[pagina 155]
| |
Weêr zy, van heur blyde bane,
Half of heel in 't water speelt,
Van dien dage is de eedle mane
't Zuivere Mariabeeld.
Weg! met andre namen, allen,
Tot geduren onbekwaem,
Zyn gerezen, zyn gevallen,
Buiten één: - Maria's Naem.
't Is Heur beeld! verbergt u, slangen,
Al die 't helsche spog besmet,
Zy - is onbevlekt ontvangen,
Zy - heeft u den kop geplet.
't Is Heur beeld! van hier! gy wreede
Wraekzucht, vóór die beeldtenis,
Kruipt uw stael weêr in de scheede,
Gy - weêr in de duisternis.
't Is Heur beeld! o dichter, henen!
Hert en ziel den Hemel in,
Weg! de lichtbaen óp, verdwenen
Na' der Dichtren Koningin!
| |
[pagina 156]
| |
't Is Heur beeld! de snaer gespannen,
Los, met klank en vingrenspel! -
Neen! - al aerdschen klank gebannen;
't Hert alleen, dat zingt Haer wil.
Neen! de stilte niet gebroken,
Maer gezwegen, en gedacht,
En geweend, en - niet gesproken,
Binst het stille van den nacht.
Neen!... ik zwyge stil. Behage 't
U, beminde Moeder myn!
Nooit één dicht en kán U, Maged,
Nooit één dichter weerdig zyn!
|
|