Vlaemsche dichtoefeningen

[p. 66]

De Stoet.

Waer hoort men 't gedruisch van dat menschengewemel,
En 't helmen der schellende klokken ten hemel?
Waerheen met die peerden vol tintlende bloed
En blinkende schoonheid en brieschenden moed?
Met waeijende linten hun manen doorvlochten,
Daer staen zy, met sneeuwwitte schuim te bevochten
Den kronklenden glim van hun pekzwarte borst,
En kroppen den fel' en loopzuchtigen dorst.
Nu rennen ze om 't dapperste en rukken al draven
Het schyvrende rad om de brandende naven,
Dat alles verdwynt in een stuivende wolk,
En hemel en aerde en de drommen van 't volk.
Waerheen gaen lyk bloemekes halvlinge ontloken,
Die kindergezigtjes in 't witte gedoken?
Waerom hoort men kloppen noch kleunen rondom?
De moker ligt stille en het aembeeld is stom,
De tierende vyle, verscheurster der ooren,
Het schravende zagen, en 't kervende booren,
De klop van den vlegel die ploft op den schoof
Het slaende getouwe en de zwingel is doof. -
O! d'handen die, nu toch, het werken versmaden,
Gaen bly, met godvruchtige keersen geladen,
En treden eerbiedig in langzamen stoet
Den Bisschop, den Bisschop die komt, in 't gemoet.