Vlaemsche dichtoefeningen

[p. 50]

Het laetste Avondmael.

't Was reeds avond en stille... In een prachtige zael
Stond het Paeschlam gedischt tot het overgangmael,

't Welk de Heiland voor 't laetste ging plegen;

Jesus lieveling weende in den schoot van den Heer,
Al de Apostelenherten versmolten van zeer,

Buiten één, die hem kwaed was genegen.

Een zachttreurende liefdelonk vonkelde in de oog
Van den minzamen Jesus, op 't deernisbetoog

Van de twaelf die om Zyns wille schreidden:

En een traen drupte neêr van Zyn godlyke wang,
En Zyn boezem bekromp in het smartegedrang,

Als Hy dacht aen 't zoo haest moeten scheiden!

[p. 51]

 

Maer Hy ziddert eensklaps, en een wonder ontstaet!...

 

Godes heerlykheid breekt uit zyn glanzend gelaet

 

En omgordt Hem met stralengewemel:

 

Hy neemt brood, en een beker met druifmost gevuld,

 

Welk Hy dankend omhoog heft, Zyn Vader ter huld,

 

En hy beurt Zyne blikken ten hemel...

 

 

 

Zyne bede is gepleegd, en de godlyke magt

 

Heeft het wonder der grondlooze liefde volbragt

 

Dat den boezem van Jesus deed gloeijen:

 

‘Neemt en nut, zucht Hy, dit is Myn Vleesch, en dat elk

 

Zich verzade in den liefdoverstroomenden kelk,

 

Aen Myn Bloed dat voor velen zal vloeijen!

 

 

 

't Zy de zegel des nieuwen verbonds, en de band

 

Myner durende liefde, en de heilige pand

 

Die u vromer zal maken als leeuwen,

 

Ieder mael dat gy 't wonderwerk pleegt, als gy My

 

Hebt zien doen; want gy twaelve Myn priesters zyt gy,

 

Tot den einden der eeuwiger eeuwen.’

 

 

 

En het nachtduister viel, en de dagraed brak aen,

 

Van dien dag vol van schande en met Godsbloed belaên,

 

Die de zon deed haer straelkroone derven:

 

't zwarte donker weegt neder, de rots berst in tween

 

En heel de aerdbodem schokt, daer op Golgotha's steen

 

Nu die zelvige God hangt te sterven!