|
| |
| |
| |
Sterven is onsterflykheid!
Hoort eens!... op een vroegen morgen
Dat ik vry van werk en zorgen
Stond en zag de vogels aen
Wondrend hunne bonte vlerken,
Wondrende Gods eigen werken,
En daer al een langen stond
Zwygende ende kykend stond,
Hoorde ik al med' eens, o wonder!
Eenen vogel spreken, onder -
Tot zyn makkers al te mael:
Sichten dat wy hier geraekten,
Broeders, en de dood gesmaekten,
Ah 't is heel een ander ding
By dat 't van te vooren ging!
't Was van 's morgens vóór den dage
Dóór de winden, dóór de vlagen,
Eer de kop was uit de vlerk,
Altyd arbeid, altyd werk;
| |
| |
Honger zat ons achter d'hielen,
Honger wilde ons al vernielen
Zoo der een verzuimen dorst
Van te werken voor den kost.
Des was 't altyd stelen, rooven,
Op den akker, in de schooven:
Al waer dat er iet bestond
Honger zelf kon ons bedwingen
Menig dier om hals te bringen;
Wee voor al 't onnoozel bloed
Dat de honger storten doet!
Daerby mogten wy, o dwazen!
Nooit in rust en vreden azen,
Maer daer schrikte ons altyd iet,
Ware 't maer 't een enkel niet;
't Is dat wy nog niet en wisten
Dat de looze jagers listen
En het sterven zelf ons leidt
Tot de schoone onsterflykheid.
Ja, wy dachten: 't was ons schade,
Maer 't was eerder onz' genade,
Dat een jagers tooverroer,
Naer een welgemikten loer,
Met een weêrlicht op ons af ging
Dat het weg en weder - paf! - ging,
Nooit en zullen wy 't verstaen:
Maer als 't roer was afgegaen,
Kwam daer iets in ons gevlogen,
Dat den honger heeft verjogen
Dat hy nooit meer weêr en kam,
| |
| |
Zelf de slaep die ons voordezen
Altyd vlugtig plag te wezen,
Hield ons veertien dagen lang
In een zoete rustbedwang.
Wat ons toen van menschenhanden
Wierd gedaen in de ingewanden,
Dat en spreekt geen vogeltael,
Neen, al waer 't een nachtegael;
Maer 't ontwekken was 't herleven.
Zoo die slaep ons had begeven,
't Allerwonderste vertoog:
Rondom in den blauwen schemel
Van den schoonen vogelhemel
Met nog menige ons gelyk.
Andren die wy nooit en zagen,
Die zoo schoone pluimen dragen
Dat geen een van ons alhier
Reeken kan aen zulken zwier,
Zaten daer ook vol gezondheid
In hun kunstgemeten rondheid,
Groot- en schooner dan weleer,
Alle veedte is hier vervlogen,
Hier wordt nimmer meer bedrogen
De arme vogel, of gestrikt,
Of by nacht half dood geschrikt;
Leven hier in rust en vrede,
Zittende, naer hun gemak,
Huns getween op éénen tak.
| |
| |
Moeten in geen slyk meer wroeten,
Noch geen koude of hitte uitstaen
Om den nooddruft na te gaen,
Spys die alle spyzen weerd is,
Altyd nieuw en nooit verteerd is,
Spys die sterfloos voort doet leven,
Wordt de vooglen hier gegeven
En hun buik met iet verzaed
Dat geen krank-zyn binnen laet.
Hier is 't werken afgeropen:
Jagen, stelen ende stropen,
Al dat ruze of moeite kost
Daervan zyn wy hier verlost.
Rusten is ons bezig houwen,
Rusten en malkaêr aenschouwen
En beschouwd zyn van de liên
Die ons allen geren zien:
Die studenten, vol van goedheid,
Vol van eedle grootgemoedheid,
Die ons eertyds mieken schuw
Want zy minnen ons en maken
Dat geen leed ons kan genaken,
Ziekte, droef- of kwalykheid
Hier in 's Vogels zaligheid.
Al 't geluk dat wy genieten
Komt van hun en komt voor nieten,
't Komt dat 't alle wigt en maet
| |
| |
Broeders, in 't gevang der wereld
Nog in 't leven vast gespereld
En gevangen, luistert hier:
Laet uw nutteloozen zwier,
Laet de bosschen en de hagen
Uwen zin niet meer behagen;
Keert uw lang bedwellemd oog
Eindlyk ééns toch naer omhoog;
Wilt het goon gy plagt te duchten,
Wilt het sterven niet meer vlugten;
Vliegt den jager in 't gemoet,
Met zyn tooverroer te zenden
Eenig zaed in uwe lenden,
Zaed des levens, dat de dood
Zal verjagen uit uw schoot.
Komt! wy reeken onze vlerken,
Komt toch! wilt niet langer werken,
Leeft met ons in weelde en vreugd
Laet uw levensdraed verfynen,
Laet uw namen verlatynen,
Laet een oog van kristalyn
Uw vernieuwd gezigte zyn.
Komt en laet uw hert verjongen,
Al dat oud is zy verdrongen,
Wasch het morzig aerdsche slyk
Van uw voet, gezwindelyk,
En met kloeke vlerikslagen
Rap den lichtweg ingeslagen
Die de dood voor ingang heeft,
Maer die leedt alwaer men leeft.
| |
| |
Menschen, tot ons heil geschapen,
Grypt 't onsterflykmakend wapen,
't Zy onz' broeders lief of leed,
Stelt u tot de jagt gereed:
G'hebt de onsterflykheid in handen,
Zendt ze hun in de ingewanden;
Van den lichaemslast ontdaen,
Van de dood weêr opgestaen,
Zendt ze, naer kortstondig slapen,
Hier geheel in 't nieuwe herschapen.
Roept en dwingt ze uit haeg en heg:
Toogt hun vriendelyk den weg;
Zegt het hun op alle wyzen:
‘Vaert ter vogelparadyzen,’
‘Waer gy eeuwig leven zult,’
‘Heel onsterflyk,... opgevuld.’
Zoo ver hoorde of meende ik t'hooren,
Als een vriend het spel kwam stooren;
Of ik meer nog hoorde of niet
Verder weet ik geen bedied;
Toch, het viel in myn gedachten
Dat wy van de vogels slachten,
Ende zyn te zeer beschroomd
Van het geen men sterven noomt.
Zeg toch, voor een Christen herte,
Dood, waer is uw pyn of smerte?
Sterven! wat heeft sterven in?
't Is gewin der zaligheid:
Sterven is onsterflykheid!
|
|
Auteursrechtvrij