Poëzie en proza

[p. 236]

Duc nos quo tendimusaant.

Wilt ge een hof vol beukenboomen,

zwarte en groene, als daken dicht,

ondoorstroomd, de volle stroomen

vangen zien van 't zonnelicht;

wilt ge een kermesse aan uwe oogen
geven, 'k ga den weg u toogen.

Wilt ge geurig gers gerieken,

versch gezeisend; dóór de wee'n,

op en af de houten rieken,

't hooi zien dansen, al deureen;

komt en laat, in 't park getreden,
vóór u gaan, of na, mij heden.

Uit en in de schaduwsluipen,

te over 't hoofd in 't donker groen,

wilt ge heen- en wederkruipen,

duikske-weg, u zoeken doen;

wilt ge vrij van zorgen leven,
komt, ik ga de keure u geven.

Wilt ge, tien en twintig malen

daags, het dampend reuzenros

hooren zijnen asem halen,

door end door den iepenbosch,

slaande weg naar vreemde kusten,
komt nabij dien berk wat rusten.

Henen is 't, en weêr een ander

drakendier de bane bijt,

bachten ons: een binnenlander

is het nu, die henenrijdt!...

Horkt hoe weêr de wielen ronken:
't davert tot in de elzentronken.

Zich! Daar springt een haze! Och arme,

laten moet hij noo' den schat,

[p. 237]

 

dien hij, diepe in 't hooi, in 't warme

 

woekernest, geborgen had:

 

't staat hem op den hals en sterven

 

moet hij of zijn jongskes derven.

 

 

 

Groot van oogen, grauw van velle,

 

lang van ooren, krom van been,

 

zitten nu de lieve, snelle

 

jongskes op mijn hand, getween,

 

weteloos of, weggedreven,

 

vader nog en moeder leven!

 

 

 

Meermaals hoore ik menschen kouten,

 

hoe verkeersels, wis en waar,

 

hoe ze goede en kwa' kabouten

 

tegenkwamen, hier of daar;

 

zijnder geesten hier, die dwalen

 

's nachts, het zijn de nachtegalen.

 

 

 

't Doet: er komen goede geesten

 

hier verkeeren, af en aan;

 

lichaamlooze zielenleesten,

 

uit het graf heropgestaan,

 

daar ze, veel of luttel jaren

 

voortijds, in begraven waren.

 

 

 

Hautscilt en de oude Eeckhoute-abten

 

komen hier en doen alsof

 

ze elkeen met elkander klapten,

 

stemmeloos, in 't wandelhof,

 

van 't oud huiswerk, dat, voorheden,

 

hier end daar, zij bouwen deden.

 

 

 

't Is al weg nu, zoo zij zelven

 

weg zijn: weide en waterland,

 

boomen zijn 't nu, boschgewelven,

 

gulzig gers en zuiver zand.

 

Henen zijn ze, en andere ontzielden

 

komen, daar zij dagvaart hielden.

 

 

[p. 238]

 

Welby Pugin en, daarnevens,

 

Jan Bethune, zijn gebroêr,

 

die, den langen dag huns levens,

 

trokken een en 't zelve snoer,

 

hoore ik nu, al zoetjes spreken,

 

't beeld van een gebouw uitsteken.

 

 

 

‘Dààr het ziedhuis, dààr het water,

 

zus en zoo den trap gezet.

 

's Zomers, noord de slaapsteê; later,

 

wordt het koud, alhier het bed.

 

Tenden zij, om God te loven,

 

nog een bidsteê bijgeschoven.’

 

 

 

‘Michaël zal 't huis bewaken,

 

met zijn zweerd. Wie is als God?’

 

hoore ik in de samenspraken

 

slaan van de edele twee; ‘en 't slot

 

zal Maria, zonder vlekken

 

maagd, met heuren mantel dekken.’

 

 

 

‘Jan-Baptiste moet hier hebben,

 

nacht en dag, zijne eere, want

 

zuiver water doet hij ebben,

 

uit der aarde en over 't land.

 

Naast Maria moet, nadezen,

 

Joseph hier gediend ook wezen.’

 

 

 

‘Donatiaan, met zeven lichten,

 

ringsom, op een wiel gepint,

 

zal de vijandschap doen zwichten,

 

van die alles uitverzint,

 

's nachts, om in de terruwstruiken

 

harik en vergif te duiken.’

 

 

 

Weêrom zijn ze weg, verdwenen!

 

Al met eenen keer, zoo staan

 

huis en hof mij daar verschenen:

 

dag is 't, en de hooiers gaan

 

overal, bij zware slagen,

 

't geurig gers omverrevagen.

 

 

[p. 239]

 

Wee is mij! Waar zijn mijn zinnen?

 

Dorst ik, in zijn eigen huis,

 

dichten, bij den Bisschop binnen?

 

Neen! ‘Duc nos quó tendimus!’

 

hadde ik liever zeggen moeten,

 

neêrgeknield, aan 's Leeraars voeten.

Sint-Michiels, bij Brugge, 29/6/'98.