Poëzie en proza

[p. 226]

Twijfelzonnigaant.

Maar twijfelzonnig lente en is 't,

de wind en wilt niet zoeten;

't geboren loof zijn moeder mist

en wachten zal 't mij moeten,

zoo lange er buien bovenslaan,
om schielijk weêr zijn gang te gaan.

Zijn gang te gaan, in weide en bosch,

in heesters en in hoven,

begeert het, alle boeien los

en alle buien boven;

dan zal het al vol zonne zijn,
vol wellust en vol wonne zijn.

Vol wonne zijn mijn herte zal,

herlachen en herleven;

voor winden noch voor ongeval

van bange buien beven.

Och Lente, weest mij willekom
en werkt uw edel werk weêrom!

Uw edel werk zoo wille ik dan

een liedeken vereeren,

daar 't vogelvolk niet aan en kan,

en zingen 't, duizend keeren;

maar, ál zoo lang 't uw wonne mist,
mijn herte, twijfelzonnig is 't!

Kortrijk, 18/4/'97.