Poëzie en proza

[p. 196]

Casselkoeienaant.

Aanschouwt mij, hier en daar,

die bende Casselkoeien;

die, louter bruin van haar,

als zooveel blommen bloeien,

in 't gers en in de zon, die, zinkend henentiet:
die, rood, het roode veld vol roode vonken giet.

't Is prachtig overal,

't is prachtig, hoe de huiden

dier koeien liefgetal

van vouwe en verwen luiden;

't is prachtig, hoe ze staan, gebeiteld en gesneên,
lijk beelden, over heel die wijde weide heen.

Daar zijnder, roode als vier;

castanjebruin geboende;

naar donkerbaaide bier,

naar bijkans zwart bier doende;

beglinsterd en beglansd: van vel en verwigheid,
gelijk en ongelijk, - terwijl de zonne beidt.

Al langzaam langer speelt,

dwersdeur de weidegronden,

't zij welker koe een beeld

van schaduw bijgebonden;

en, wangedrochtig groot, in 't donker gers, voortaan,
zie 'k zwarte spoken van gevlerkte koeien staan.

Goên nacht! De zonne beet

ten neste neêr: tot morgen

is al dat verwe heet,

en oogen aast, verborgen:

de koeien zijn voorbij, gedelgd en uitgedoofd,
en...morgen weêr, ontwekt ze 't blinkend zonnehoofd.

13/9/'96.