Poëzie en proza

[p. 191]

Laat wordenaant.

Waarom niet uw geweld gestaakt,
o menschdom, en, onaangeraakt

het boomgewas gelaten;

dat, gauwloos, Gods bewegen weet
en volgt, terwijl 't, aan u besteed,

zou sterven, achter straten?

Gekort, gekapt, gekandelaard,
van jongs, zoo zaan er zap in vaart;

gedwongen, dwaasgenepen,

en kan 't, alzoo 't te groeien poogt,
niet groeien; en 't moet, uitgedroogd,

zijn lamme lenden slepen.

Laat vrij den boom zijn' wegen gaan;
ten gronde uit, in den hemel slaan;

zijn' takken henenstrekken;

zijn' blâren, onder 't zonnelicht
ontloken, laat ze, onafgericht,

hem lijf en leden dekken.

Laat op-, dat op-, laat neêr-, dat neêr
wilt wassen, wassen: heen en weêr

geslingerd door de vlagen;

gekitteld door de zonne, zal
het, onbesneden, schoonst van al

zijne eigen schoonheid dragen.

Geen mensch en is 't ook, wille en zin
bezittende; geen' ziel daarin

en woont er, die kan razen,

en bijster loopen, 't spoor gemist;
geen ongewillig mensch en is 't,

zo gij zijt, arme dwazen!

[p. 192]

 

Laat worden dan den schoonen boom,

 

zoo God hem schiep; der winden stroom,

 

vrij zonne- en bronneteugen

 

laat hebben hem: en Gods geweld,

 

die 't aardrijk al vol boomen stelt,

 

zal 't boomgewas doen deugen.

20/9/'96.