Poëzie en proza

[p. 190]

Courtrai!aant.

Het vierig gedrochte,
geklauwd in de schenen,

geweldig geschuifel

ontlatende, vliegt,

van Lendlee, te Leye- en
te Kortrijkwaard henen,

met mij in zijn lanken,

gehutst en gewiegd.

Daar zitte en aanschouwe ik,
in 't wolklooze westen,

de zonne, de groote,

de roode, die vaart,

zoo vast als ik vare, en
die de uiterste vesten

des werelds in brande

steekt. Alles, of waar 't,

doorberst en doorberrent
zij: huizen en koten,

en kerken ontsteekt zij,

en laat ze, in nen niet,

weêr duister, om, verder
en verder geschoten,

naar Kortrijk te varen.

- Wat is er geschied?

'k en zie mij noch zonne,
noch boomen meer branden:

is 't vaartuig aan 't zinken,

met allen aan boord?

Wat hoore ik voor vreemde
geruchten? - Wij landen:

‘Courtrai!’ 't Is al schuiflen

en fransch, van nu voort!

10/7/'95.