Poëzie en proza

[p. 150]

[De zonne boomt, het droogt dat 't sperkt]

De zonne boomt, het droogt dat 't sperkt,

waarom gewacht tot morgen?

Vandage nog, zoo 't God gelieft,

den zwaren oest geborgen!

De binders beuren 't kooren op,

meêdoogende; en hun' handen

omvangen 't, daar 't gevallen lag,

en bunselen 't in banden.

De scherpgetande vorke vat

de schooven, en de wagen,

gepeerd met al dat trekken kan,

rijdt weg en weêr de slagen.

De schure is vol, de schelven zijn

gedekt; en langs de bane,

begroet men al, gelint, gepint,

den preuschen strooien hane.

Kerjoel, kerjoel! ‘Voldoeninge’ is 't:

gebierd nu op de schooven!

Kerjoel, kerjoel! Den derscherdeun

gedanst, dat de ooren dooven!