Dichtwerken (deel 1 en 2)

Spreeuwen

‘'k Zie-'t!’ zoo vliggert, vlug te vlerke,
recht den torre in van de kerke,

daar ze is nest aan 't bouwen! ... ‘'k zie-'t’

piept de spreeuwe, en anders niet.

[p. 655]

 

Maar wat is mij, scherpgebekte,

 

zwart-halfgroen gevliggervlekte,

 

vage vogel, dan 't bedied

 

van uw eeuwig zeggen: ‘'k zie-'t?’

 

 

 

Ziet gij, daar omhoog aan 't broeden,

 

ziet ge, aan 't blijde jongskes voeden,

 

in uw pierende oogskes, iet

 

dat elk mensche niet en ziet?

 

 

 

Zegt, of is 't de zonne rijzen,

 

dat gij ziet, is 't buien bijzen;

 

kwade wichten of kwâ died

 

zitten ievers, diepe in 't riet?

 

 

 

‘'k Zie-'t!’ zoo piept gij; ziet gij, binnen

 

deze borst, mij iet beminnen,

 

haten, willen, wenschen iet,

 

blijdschap hebben en verdriet?

 

 

 

‘'k Zie-'t!’ uw roepwoord doet mij delven

 

diepe in 't diepste diep mijns zelven

 

en ontdekken daar 't bedied

 

van uw eeuwig zeggen ‘'k zie-'t!’

 

 

 

Een daar is, die aan de leeuwen

 

't leven gaf, en aan de spreeuwen,

 

Een die, vrij van al 't verdriet,

 

hooge zit en verre ziet.

 

 

 

Een ... Hij zit in zijnen torre,

 

zonder schaalje en zonder schorre;

 

en, van 't gene in mij geschiedt,

 

Hij mag eeuwig zeggen: ‘'k zie-'t!’

 

 

 

30-4-'97