Dichtwerken (deel 1 en 2)

[p. 566]

Vertijloosheid

Vertijloos, al den dag,
en zie 'k, in 't nauw gesteken,
geen' blijden zonnengang
de duistere wolken breken;

en zie 'k noch bol noch boom,

noch hout noch iet dat groent

en, met den kwaden dag,

mijn' kwaden zin verzoent!

Het wintert, zonder ijs
of sneeuw! Ach, of het snerpen
des Noordens nog een' sneê
mij liete in 't water scherpen,

dat stijfgeworden ligt

en glad! ... Wach arme, 't stinkt,

van 't smoorend smokkelweêr,

dat zon noch mane 'n dwingt!

'k Wille uit en blijde zijn!
Ach, blijde zijn leert even
dat schier gestorven was
weêr daden doen en leven!...

Ik adem, ja, genoeg

om lijf- en longertocht

te halen, maar mijn hert,

is lam en zonder locht!

o Kwame 't wederom,
o kwame 't lang verleden,
't verkwikkend zonnewêer
te mijner hulp getreden;

dat, hier en daar weleer,

dat, zoo en zulk nen dag,

ik, jong zijnde, ei, hoe lief,

hoe dikwijls, dagen zag!

[p. 567]

 

't En gaat niet meer zoo 't ging

 

in 't eerste! En, zijn de dagen

 

u, jongens, veel te kort,

 

mij dunk' het dat ze tragen

 

en roekloos wederstaan

 

mijn ongeduldig hert,

 

dat hunkert naar den nacht,

 

en 't eenzaam kisteberd.

 

 

 

Moet zoo het leven zijn!

 

Moet zoo veel zwoegend pogen,

 

door dik en dun, op 't eind,

 

beloond zijn en bedrogen

 

met weemoed en verdriet!

 

Of hongert, inderdaad,

 

dit hongerend herte mij,

 

om nooit te zijn verzaad?

 

 

 

Mijn Redder, Gij, Gij leeft;

 

en, moet ik, heengedreven,

 

ook eens het ergste zien

 

van dit ellendig leven;

 

Gij zijt daar, die mij wacht

 

en mij den teug bereidt,

 

wanner ik sterven zal,

 

van Uwe onsterflijkheid!

 

 

 

Dan zal de duistere wolk,

 

het graf, de kerker scheuren;

 

dan zal de zon heur' gang

 

weêr blij ten hemel beuren!

 

dan zal 't weêr zomer zijn,

 

weêr dag, weêr alles: dan,

 

weêr eindloos meer als iet

 

dat blijdschap heeten kan!

 

 

 

23-1-'94.