Dichtwerken (deel 1 en 2)

[p. 490]

't Groeit ...

't Groeit overal entwat:
tot op de blauwe schorren,
maalt, onbemerkt, het mos,
bij kleene, kleene porren,

zijn' platte penningen,

die, groene en grauw gedaan,

of geluw, op 't gelent

van de oude bruggen staan.

De zonne valt daarop,
de regen valt daaroppe;
ze groeien zijwaards uit,
ze zetten, doppe, doppe,

een dopken hier en daar,

dat, zoo en zus geleid,

aan elke schorre geeft

heur' schoone uitwendigheid.

Gaat kijkt ernaar entwie,
die oogen heeft, en staat er
een' stonde wijlend bij,
daar zunne valt en water;

en toogt mij dan tapijt,

of legwerk, of 't zij wat,

dat kunstiger gewrocht,

en schoonder, is als dat!

Laat mieren nu daarbij,
daarin, daaroverhenen,
of muggen reppen hun'
't zij hooge of leege schenen;

laat vlerken, hel als glas,

vol regenboogsch gepraal,

daarbij zijn, ach, hoe schoon,

hoe lief is 't altemaal!

[p. 491]

 

't Leeft overal entwat:

 

't zij op, 't zij onder 't vloeien

 

des waters; op de veurst

 

gezaaide blommen bloeien;

 

de pannen, levenloos

 

'n zijn zij; noch in 't stroo

 

van 't schamel dak en weunt

 

het schamel blomke noo.

 

 

 

't Zijn spalten in den wand,

 

't zijn gerren in de pelen

 

der boomen, daar hun spel

 

de varentjes in spelen,

 

die, boom- en wortelvast,

 

nog tieren in den schoot,

 

die, jaren leên, is houten

 

stam- en worteldood.

 

 

 

Geen moes en gaat te kwist,

 

geen veite, entwaar, bedorven,

 

of 't leven kruipt erin

 

terug, al is 't gestorven;

 

geen hout en is zoo voos,

 

geen mensch, of, stap aan steê,

 

zit wulvenkaas erop,

 

met paddestoelen meê.

 

 

 

Waar is, van Leye tot

 

aan Schelde, aan zee, in zande,

 

op huis, op stake, entwaar

 

een' plekke, in onzen lande,

 

daar niemendalle en leeft,

 

van blommen of van blad,

 

dat lief is? Overal,

 

't groeit overal entwat.

 

15-10-96.