Dichtwerken (deel 1 en 2)

[p. 461]

Vuistrecht

Ellendig, al me' leven,

zonder oost

of troost:

van iedereen verlaten

en verraân,

voortaan,

waar wil ik me gaan loopen,

om de liên

te ontvliên,

die, zegezingend, zoeken

mij dien hals

onvalsch

te kerven, die de leugen

hun, te leed,

verweet?

Ik vare en heb noch vreeze

voor de dood,

hoe snood;

maar 'k vreeze, zonder moed en

zonder hert,

de smert

te vluchten, en te vallen,

daar de waan

blijft staan;

te vallen en te sterven,

daar hij, loos

en boos,

zal roepen: ‘Dat de vuist kan,

en 't gevecht,

is recht!’

[p. 462]

 

De waarheid zal bedijgen:

 

zij is, als

 

gevals,

 

de ‘waarheid’, schoon al 't beste

 

dat er leeft

 

begeeft:

 

viel alles om haar henen,

 

hof en huis

 

in gruis,

 

nog staande zou ze blijven;

 

en, blijft een

 

alleen,

 

haar houw en trouw zijn, ik zal,

 

God, en Gij

 

met mij!

 

 

 

4-1-1897.