Dichtwerken (deel 1 en 2)

[p. 384]

Weldadig zonneweêr

Weldadig zonneweêr,

hoe lang heeft ons verlangen

gewacht naar uwen troost,

geveterd en gevangen

in 's Winters lastigheid!

Zal 't zomer zijn voortaan,

of zult ge, wederher

al, zonne, u duiken gaan?

De menschen danken u

volmondig, en de hoven,

in 't eerst aanschouwde groen,

u dankbaarheid beloven;

de vogels vliegen los

en blij; het kweekenoot,

ontdonkerd hier en daar,

de staldeure openstoot.

Daar davert iet dwersdeur

elk wezen; daar zijn stralen

van louter levendheid,

die uit den hemel dalen:

of wat, ontdekt het mij,

wat is die geile stroom,

die alles blij zijn doet,

't zij mensche, dier of boom?

't Is zonneweêr; het is ...

't is zomer; al 't geleden,

al 't uitgedroogde kwaad

is weg, uit lijf en leden;

de zonne lacht en laaft

het herte los en vrij

van kommer, of het ook

geen' dag nog zonne en zij.

[p. 385]

 

Wie zal de goedheid dan,

 

wie de eeuwig onbegonnen

 

milddadigheid van Hem,

 

den dagraad aller zonnen,

 

verstaande, ootmoediglijk

 

genoeg, op beide knie'n

 

aanbidden? wie den naam

 

vollovend zijn van Dien?

 

 

 

Door de eeuwige eeuwen heen,

 

geloofd zij 't eeuwig Wezen;

 

zij 't eeuwig Licht geloofd,

 

zoo nu zoo ooit nadezen:

 

zij 't eeuwig Liefdevier,

 

het leven van 't heelal,

 

geloofd, zoo lange iet is,

 

of ooit iet wezen zal!

 

 

 

1893(?).