Oosteren
Nuchter nu en nesch zijn alle dingen;
nieuwe, onaangeraakt, die de eerde ontspringen;
nieuwe nu, of nooit, een lied bereid,
neerstig eere aan U, o God, gezeid!
Dagende uit den oost is, allenthenen,
dag en dauw in 't land, en licht, verschenen;
perels overal, die op, die aan
't ruwgelokte gers te blinken staan.
Boven, in den top der hoogste boomen,
worstelt en verlangt om uit te stroomen,
't wakkere geweld, dat, ongespaard,
schoonheid overhoofde, en schaduw baart.
't Vee wilt uit den stal. De veulens dweerschen,
mallik achtereen, de malsche meerschen,
manen in de locht; en, eer zoo tam,
dertel nu, van doene, is rund en ram.
Vogels hoore ik, heinde en verre, slechten
veete om ‘mij en dij’, in 's huwlijks rechten;
kijven immer mussche en mussche. 't Springt
menig tonge los, die vecht, die vinkt.
Bezig is de bie, van vlerken vlugge;
bezig worme, wespe, miere en mugge;
bezig nu is al, dat been verrept,
vinne, vame voert, of asem schept.
't Wordt, allengerhand, een blomke of tiene,
veilig, uit de vouw van 't lisch te ziene;
hier end daar al een, dat, hagelwit,
halverwege in 't wied, te wachten zit.
| |
Auteursrecht onbekend