Dichtwerken (deel 1 en 2)

[p. 369]

Sempervivum tectorum L.

Donderbare, die daar, stille,
't schamel boerenvolk te wille,

't lijvig dakstroo ingeklast,

waakzaam zit, en wortelvast.

Angst- en vreesloos wonen ze, onder
uw bewaken, voor den donder:

viel hij 't vunzig dakstroo in,

schâloos bleef al 't huisgezin.

Geren zie 'k de katte, bachten
u geluimd, de vogels wachten;

bachten u, heur hermelijn

't zonneken genietend zijn.

Ligt de naakte snee' medallen
om en op u neêrgevallen,

dan en vindt, al zocht hij zeer,

donderbare, u niemand meer.

't Lijdt ook lange eer de euziedropen
los zijn; eer gij, uitgekropen,

weêr den lauwen wind begroet,

die de daken leken doet,

Ei, 't verheugt mij, in die dagen,
als van u de wintervlagen

weg zijn; als gij, groen en blauw,

perels draagt, vol morgendauw!

Naast u dan voorbijgewanderd,
groete ik u, van verwen g'anderd;

groete en zegge, op God gesteund:

‘Zalig die beneên u weunt!’

[p. 370]

 

Ja, daar woont, te zulker steden,

 

overvloed van vriendlijkheden,

 

arbeidzin onliegbaar, end

 

rijkdom, die geen' roest en kent.

 

 

 

Vlaamsch gemoed en vlaamsche sprake

 

herbergt uw' miskende vlake,

 

schamel stroodak; oud en trouw

 

Vlanderens eerlijk huisgebouw!

 

 

 

Donderbare, laat, nog eeuwen,

 

laat uw groen al wit besneeuwen,

 

's winters; laat het zonnevier,

 

's zomers, u ontverwen schier.

 

 

 

Maar, en komt niet af, van boven

 

't stroodak onzer boerenhoven;

 

noch en laat hun huis voortaan,

 

donderbare, onveilig staan!

 

 

 

Blijft den zwaren donderwagen,

 

blijft den bliksem verder jagen;

 

blijft, en, daar ge uw' wortelen spant,

 

God beware ons Vaderland!

 

 

 

3-2-1894.