Dichtwerken (deel 1 en 2)

[p. 364]

Tenden

Nog een tijdtje, en tenden is

't onbermhertig jagen,

dóór des werelds wildernis,

van de ongiere vlagen!

't IJs en houdt zoo'n gram gerucht

meer, als onlangsleden,

noch de gladde bane en ducht

meer mijn angstig treden.

Moegeraasd en uitgereld

zijn de rauwe smeten

's hagels, en zijn scherp geweld

heeft de rijm vergeten.

't Sneeuwen op en over al,

't vriezen bin- en buiten,

leden is 't, en liefgetal

stralen weêr de ruiten.

'k Zie den dag, die nooit en loech,

wederom nu striemen,

's morgens, en zijn' pijlen, vroeg,

deur de wolken priemen.

Nog een tijdtje, en tenden uit

zomer wordt het; hei daar,

vedelt, vogels, overluid:

morgen is de Mei daar!

Toe! en in dit graf en laat

langer ons verblijven;

op nu, jongens, gauwe, en gaat

vroolijkheid bedrijven!

[p. 365]

 

Vuile wolle is laken, eer 't

 

laken wordt geweven;

 

wijd is weg, die nooit en keert:

 

hopen langt het leven.

 

 

 

Ja, en 't is een groot geheem,

 

hun, die lijden moeten,

 

dat al 't zure een zierken zeem

 

schielijk kan verzoeten.

 

 

 

20-20-1896.