|
| |
| |
| |
II
zijt één jaar, zijt er dertig,
of honderd: als ze slaat,
ge valt, en volgen moet gij,
't en helpt niet, is 't u leed;
verloren zalft en zoet gij,
ge volgt al waar ze u leedt.
dien enkelen, eeuwigen keer.
'k En weet niet hoe 't geraden,
'k en weet niet hoe 't voorzien,
't vervroegen of verspaden:
één wete ik, 't zal geschiên!
dat vlucht, en altijd voort,
't en helpt geen tegenstreven,
één tikske, en 't is me ontvlogen,
en blijve, o Heere, ik niet!
Bedrogen zou 'k van Dezen
dan zijn, die, waarheidziek,
me een onverzaadbaar wezen,
me een onverstaanbaar miek?
Hij zal mij zelf verzaden,
en, doe 'k nu niet als raden,
God wete en winne ik - dan!
| |
| |
't Is honderd jaar geleên,
'k en was nog niet geboren,
Gij wist me, in Uw' gena;
dat honderd, duizend niet
'k Besta! 'k Ben eeuwig vast
aan Uwen wil wil gebonden;
Gij ziet mij, dien ik niet
en zie, maar kenne en weet:
waar zal ik, honderd jaar
mij, sterfling, leven deedt?
onpeilbaar donkere, diepe
mijne ooge onvruchtbaar dwaalt,
't en ware ik eerst ontsliepe
waarin geen licht en straalt.
Geen licht en geen geloof
en schenken mij de baken,
Gij lost mij, God, alleen,
en zijn mag, 't raadsel van
| |
| |
o God, wat schrikt mij dan
't noodwendig eenmaal sterven,
wat schrikt mij ruste en vreê,
in 't eeuwig vrijzijn te erven,
en dit mijn sterflijk lot
Wat schrikt mij pijne en kwaal,
die eindlijk eens zal enden
mijn' liefde, mijn geloof,
mijn' hope, tot ter dood!
|
|
Auteursrecht onbekend