Dichtwerken (deel 1 en 2)

[Als ge naar het kooren luistert]

Als ge naar het kooren luistert,

dat nu op- nu nedergaat;

daar een' zwepe wind in snuistert,

dat de lieve zonne baadt;

neen, 't en kan geen' snare talen,

die zoo zoete om hooren is

als 't gerep der roggestalen,

als 't geroer van 't kooren is.

't Vaart een fijn gelispeld leven

deur de toppen, altemaal;

daar de diepere stammen beven,

deunende als een' dondertaal.

[p. 163]

 

Hel en duister, lijze en luide,

 

mingelmangelt in de lucht

 

't ruischen van de groengekruide,

 

grauwgetopte koorenvrucht.

 

 

 

Drijft dan maar, gij dunne staven,

 

die den landman 't leven wint;

 

laat de zonne uw' lenden laven

 

zoetjes, en den zomerwind!

 

 

 

Hei, daar valt er volk te peerde,

 

losgetoomd, in 't veie groen;

 

donker diept het neêr naar de eerde,

 

zoo in zee de schepen doen.

 

 

 

Volgende elk den andere, varen

 

ze, elk gevolgd, in 't volle veld;

 

't zonnelicht beglanst de baren

 

van dit rennend rosgeweld.

 

 

 

Schielijk, in de lucht ontkomen,

 

zijn de ridderen weg: 't en speelt

 

niets meer in de vrije vromen,

 

dat de zware zee verbeeldt.

 

 

 

Stille is 't nu: de zonne vonkelt

 

deur de wolken, blij en blank;

 

milde lacht het al en monkelt

 

in en om mij, lief en lang.

 

 

 

Ach! 'k En gave om al het schoone,

 

dat de heldere zonne ziet,

 

- Vlanderen, Vlanderen spant de kroone, -

 

neen-ik, nog mijn Vlanderen niet!

 

20-5-1893