Dichtwerken (deel 1 en 2)

[Eenzaam om mij, allentwegen]

Eenzaam om mij, allentwegen,

is 't; geen mensche en hoore ik meer;

helder blinkt mijne oogen tegen,

hemelvast, het sterrenheer.

Alles rust en niets en roert er,

in 't vereende van den nacht:

wat ontwekt of wat ontvoert er

dan zoo schielijk mijn gedacht?

'k Hoore een' wisse tale spreken,

uit het eenzaam stergebied;

wonende in die wondere streken,

waakt eene ooge die mij ziet.

Schaars bekend, en haast vergeten,

van des menschen hoogen trots,

weest mij welkom in 't geweten,

wakende ooge en stemme Gods!

Weest mij welkom, ondoorgronde

macht van Hem die over mij,

om mij, in mij, te allen stonde,

waakt en staat mij helpend bij!

[p. 36]

 

Weest mij welkom: ik gevoele

 

dat ik, zonder u, in al

 

't gene ik denke of ooit bedoele,

 

fale en immer falen zal.

 

 

 

Weest mij welkom, wakkere scharen

 

van de hooge hemelwacht;

 

welkom, 't levende openbaren

 

van die schijnbaar doode nacht.

 

 

 

Dood en is daar niets: al levend,

 

al bewegend, al bespraakt

 

is dat licht en leven gevend

 

werk van Een die eeuwig waakt.

 

 

 

't Werk van God wil God verkonden:

 

dood van herten, wers als steen,

 

is, die, zooveel schepselmonden

 

hoorend, doof is, hij alleen.

 

 

 

Eeuwig doof en blind te blijven,

 

willens balling uit Uw' schoot,

 

God, wie zal 't in woorden schrijven,

 

't eeuwig wee van zulk een' dood?

 

 

 

1890(?)