Dichtwerken (deel 1 en 2)

[p. 467]

Blijde kinderen

Aan Klaus Groth
den platduitschen dichter

Blijde kinderen,

blom des levens,

kleene Kerke Christi, ci!

driemaal moet ge

zalig heeten

gij, die zonde- en zorgloos zijt!

Blijde kinderen

doet mij peizen

niet op een vergramden God,

niet op een aan

't Kruis gekruisten

noch op Thabor stralenden,

maar op Hem, die,

in de krebbe,

kind lijk gij, lag, alderliefst,

bij Maria,

bij sint Joseph,

bij den ezel, bij den os.

Loopt en speelt nu,

blijde kinderen,

noch en staat niet, omdat ik

hoog en groot en

boven u ben:

gaat en speelt toch, kinderen... gaat.

'k Heb, 't is waar, 'n

dieper voorhoofd,

maar 't was eertijds blijde en glad,

en o, mocht het

nu nog wezen

lijk het uwe - kinderkens!

[p. 468]

 

'k Hebbe blâren,

 

'k hebbe blommen,

 

'k heb mijn hand vol vruchtgewas,

 

daar mij... daar mij

 

zoo veel doornen

 

vooren staken, als ze ik las!

 

 

 

Gaat en speelt, noch

 

wilt benijden

 

dat ik wete, o, al te wel,

 

wat het is den

 

Heer van alles

 

niet te minnen zoo gij 't doet!

 

 

 

Gaat en speelt, ze

 

zullen komen

 

die u willen leeren dat

 

't moet een andere

 

als de ware

 

zijn, die God is van uw hert;

 

 

 

dat er buiten

 

uwe wereld, -

 

blom- en plantenwereld, waar

 

gij nu spelend

 

loopt en zingend, -

 

nog een andere wereld waakt;

 

 

 

andere wereld,

 

ander leven

 

als het uwe nog is nu:

 

God beminnen

 

en uw vader

 

en uw moeder en uw spel;

[p. 469]

 

dat het leven

 

is uw zelven

 

eerst beminnen boven al,

 

dan, uw zelven

 

alles geven

 

en uw zelven om... geen een!

 

 

 

Blijde kinderen,

 

blom des levens,

 

kleene Kerke Christi, ach,

 

mocht gij altijd

 

kinderen blijven

 

en ik een van u!... Eilaas!

2 Juni 1862