Pas op Mon
Aan Edmond Van Hee
Wijl gij ligt en rust en slaapt, Mon,
op drie stapkes maar van mij,
zit ik dikwijls en betraap, Mon,
't vluchtig vliegske, poësij;
'k binde 't in een zijden draad, Mon,
en ik zende 't u terstond;
of gij, door mijn ruw beraad, Mon,
't vliegske nooit gekrookt en vondt!
't Is een wonderweerdig ding, Mon,
't vliegske, waarvan sprake is nu,
't vlucht zoo lichte en 't vliegt zoo flink, Mon,
't vliegt zoo snel, dat zeg ik u!
Schoone is 't en van fijn coleur, Mon,
't riekt zoo zoete als ambrosijn,
zeker kan geen zoeter geur, Mon,
noch geen zoeter vliegske zijn.
't Ronkt en 't rinkt, och hoe dat 't ronkt, Mon,
weet gij wel, al dikmaals is 't,
schoon gij 't een of tweemaal vongt, Mon, -
u voorbij geronkt, gewis.
't Ronkt en 't rinkt zoo schoone, ik stop, Mon, -
'k hebbe al veel te lang gedicht, -
met: Pas op, mijn vriend, pas op, Mon:
't vliegske brandt zijn vlerkskes licht.
Maart 1859 |
|
Auteursrecht onbekend