Dichtwerken (deel 1 en 2)

CXCIII

o Edel borst, uw weenen doet mij weenen,
ik hoore, snik bij snik, de snaren slaan.
Ik zie u, zacht de teerbeminde kleenen
omhelzend, voor mij nu en bij mij staan.

Ze zijn uw kroost, ze zijn uw bloed, ze zullen
dat zij u was herworden; hoopt en biedt
ze Dezen aan, den Vader, die hervullen
de bronne kan die nu uw herte ontvliedt.

Wat is het al dat lachen hier of lijden
de menschen doet een stonde in 't aardsche dal?
Wat is een dag, een jaar, wat zijn de tijden
bij Hem, die eeuwig leeft en leven zal?

Wij zijn bemind van Hem en uit Zijn' handen
gevallen gaan wij weêr tot Hem die doet
weêr eeuwig vaste zijn de onvaste banden
van 's herten lijdend liefdevat. Schept moed!

1897