Dichtwerken (deel 1 en 2)

CLXXXIV
Maria A. Terrière

9 Mei 1897

Mij kwam 't, zoo menig-, menigmalen,
die weggegaan was, wederhalen,

het meiske lief; 't verdween als rook:

het haalde mij, God haalde 't ook!

Het zei, zoo menig-, menigwerven:
‘Ach, vader, neen, 'k en ga niet sterven;

gij zoudt al veel te droevig staan

alleene, en zonder mij, voortaan!’

Zijn moeder uit het hert gesneden,
geleerd in vraag- en dankgebeden,

van alle zonde onaangetast,

zoo zuiver als een lelie was 't!

[p. 356]

 

Wij hadden 't, en 't is heengetogen;

 

wij minden 't, en 't is weggevlogen ...!

 

Naar wien? Naar God, dien 't geren zag:

 

't is God alleen, die 't hebben mag.

 

 

 

Waar' 't elders henen, 'k zou 't ontvechten

 

die 't roofden, en des vaders rechten

 

doen gelden, tot der dood toe! Neen,

 

Gij hebt het, God, en Gij alleen!

 

 

 

o! ‘Onze Vader, Uwe wille

 

geschiede!’ - en daarmeê zwijge ik stille: -

 

‘zoo hier, als in de lavenis

 

des Hemels,’ daar ons meisken is!