Dichtwerken (deel 1 en 2)

CLXXXI
Aan mejuffrouw Constance Teichmann

25 December 1896

'k En heb U niet gekend, maar, die U kenden ken ik;
't zijn mannen altemaal, die, menigszins gemoed,
getuigen dat gij waart zoo zaligmakend goed,
dat iedereen U vriend was: vriend van U dus ben ik.

Gij wont eene eere, die, door weinigen gewonnen,
door weinigen verdiend, schier U alleene kroont;
het is, dat in de schans van vreê, door U bewoond,
noch vrienden, valsch van borst, noch vijanden en konnen.

[p. 354]

 

De wereld had U lief, ofschoon gij haar gebieden

 

versmaaddet, en de kroon verachttet, die zij spant;

 

gij waart te groot voor haar, en hare ongroote hand

 

en mocht de groote gunst van uwe hand geschieden.

 

 

 

Laat 's werelds ijdel volk zijn' pronkheldinnen loven;

 

bij 't edel Vlaamsche Diet roept maagd- en mannenschaar:

 

‘Legt honderd uwer op elkanderen, te gaar,

 

ons Jufvrouw Teichmann rijst er honderd ellen boven!’