Dichtwerken (deel 1 en 2)

CLXXV
Mathilde P.J. de Baets

16 Februarij 1896

Hoe menig zaad, uit 's Heeren hand
gevallen over 't akkerland,

dat niemand en zal oesten:

Gods schuren zijn 't, en de onze niet,
die 't, vrij van 's werelds akkerwied,

voor eeuwig hebben moesten.

Wij hadden, - 't was dit zaad gelijk, -
een dochterken, in deugden rijk,

dat opkwam, ongeschonden

van de aardsche kwalen. God aanzag
zijn' krankheid, zoo 't daar lijdend lag:

Hij heeft er om gezonden.

't En wies hier niet; 't zal wassen daar,
geen tweemaal tien, maar honderd jaar,

maar eeuwig! - Wee, die moeten,

't zij ijdel, 't zij vol schuld gelaân,
uit 's werelds kwaden akker gaan,

en altijd blijven boeten!