Dichtwerken (deel 1 en 2)

LXX
Eduard I. van de Beugerie

9 September 1882

Al dat geboren is moet sterven en 't bekoopen

dat Adam, stervensvrij, de onsterflijkheid verloos,

terwijl hij, zijn gedacht laatdunkend nageloopen,

het willen Gods verzaakte en satans willen koos.

Eilaas, geen' hope meer, de dood, eens ingelaten,

zit wakende in de lucht, in 't leven, in het bloed;

men kent geen' artsenij die heur vergif kan baten,

men maakt geen' wet die ooit heur' wet ontwijken doet!

[p. 262]

 

Men leeft al sterven, en elk pulsslaan brengt ons nader

 

den afgepaalden tijd, die, onzen loop gezet,

 

ons wedergeven zal in d'handen van den Vader,

 

dien wij aanbidden in ons dagelijksch gebed.

 

 

 

Hij wacht ons altemaal, Hij roept ons, en de dreven

 

naar Hem toe wijst Hij, vol bermhertigheid, ons aan,

 

opdat geen een van al Zijn' kinderen, die daar leven

 

en sterven zullen, ooit voor goed zou sterven gaan!