Dichtwerken (deel 1 en 2)

V
Johannes-Fr. Callebert

27 September 1855

Gelukkig die, in 't dorre zand
van 's werelds vreemd Egyptenland,

op weg ten Hemelwaard,

geen oogbedriegend weeldrig oord
vergeefs vervolgend, op en spoort,

maar zijnen weg bewaart.

[p. 220]

 

Gelukkig die de wreede beet

 

der wereldbraam zoo haast vergeet

 

als hij ten Hemel schouwt,

 

of die, in zijnen lentedag,

 

een enkle blomme plukken mag,

 

en... dat 't hem niet en rouwt.

 

 

 

Maar geen dien 'k zoo gelukkig nom

 

als hem die 's werelds doorne en blom

 

en 't jonge leven laat,

 

om vroeg naar 't eigen land te gaan,

 

waarheen de pelgrim, op de baan,

 

nog reekende oogen slaat.

 

 

 

Gelukkig, jongst ontslapen vriend:

 

nooit heeft uw ziel het stof gediend,

 

op ijdelheid verzot;

 

een enkle blomme pluktet gij:

 

de zuivre blom der Poësij,

 

en droegt die meê naar God!