Werken. Deel 6

Onuitgegeven en verspreide gedichten; Mijne levenswarande; Bloemen op een graf II

[p. 93]

Vondel
Twee eeuwen na zijn afsterven, een stem uit Vlaanderen.

I

Laat, Noorderbroedren! onze stem

In uw gezangen tonen mengelen;
Laat ook het Zuiden bloemen strengelen

In de eerkroon, die gij vlecht voor Hem.

Scheidt ons een landgrens van zijn graf,

De Rubensstad, die zoo mag roemen,
Smaakt moedervreugde ook Hem te noemen

Bij allen, die de kunst haar gaf.

Ja, Vlaanderen gansch, hoe diep het viel,

Wat nacht zijn glorie moog verdonkeren,
Ziet Hem nog aan zijn hemel flonkeren:

Die ster doortintelt nog zijn ziel.

Wij komen, broedren! zelfs geen vonk

Zijns reinen roems den Amstel rooven;
Hoe ge eeuw aan eeuwen Hem moogt loven,

Nooit schenkt gij hem wat hij u schonk.

Zoo Neerland - Neerland werd en bleef,

Een volk dat voor geen ander neerziet;
Zoo Neerlands adel dwingt tot eerbied,

't Was hij die adelbrieven schreef.

[p. 94]

 

Wij komen met een vol gemoed

 

Niet voor zijn beeld of tombe treuren,

 

Maar, als een vaas vol frissche geuren,

 

Ons hart uitstorten aan zijn voet....

II

Wat zegen een beminde Vorst,

Die omrijdt door geliefde landen,
Wat heil hij strooie uit beide handen;

Wat vuur ook in de koudste borst,

Hoe anders toovert nog en roert

Wie schoonheid schept, bezielt, begeestert,
Miljoenen harten overmeestert,

En op zijn vleug'len medevoert!

Die allen boeit in Hof en hut,

En Hof en hutten leeg doet stroomen,
Waar hij ten schouwburg treedt... met droomen,

En als de zaal, de zielen schudt!

En 't schoon der kunst is eeuwig schoon...

Wie spreidt de stralen, droeve harten!
Die Hij liet schitt'ren door uw smarten,

Na tien geslachten, al ten toon?

Dat voelt niet één als Vlaandrens kroost,

Dat om zijn taal gehaat, verstooten,
De zielenwaereld uitgesloten,

Nog Vondel heeft tot licht en troost.

Dies komen wij met vol gemoed,

Niet bij zijn beeld of tombe treuren,
Maar, als een vaas vol frissche geuren

Ons hart uitstorten aan zijn voet!