Werken. Deel 5

Onuitgegeven en verspreide gedichten; Mijne levenswarande; Bloemen op een graf I

Chambord in Antwerpen

Het waren schoone dagen, Vriend!

Als hier in onze wallen,

Vol zoete hoop, na storm en wind,

De vogel zich liet vallen;

Als van stadhuis, uit cel en kerk,

Men armen op zag steken,

Tot zachtjes, met geknakte vlerk,

Chambord kwam neergestreken.

[p. 169]

 

't Was schoon als die prelatenstoet,

 

Met Frankrijks ouden adel,

 

De straten doortoog, - nu te voet,

 

Gespoord nog in den zadel;

 

Maar purper, - rood - en zwart gerokt,

 

Een staalboek van soutanen;

 

Barons en graven uitgelokt,

 

Naast ‘ronde’ tikkenhanen.

 

 

 

Wat blonken tronies fijn en zacht,

 

Toen onder 's Konings ramen,

 

Met hun studenten - eens zijn macht! -

 

Jezwieten pronken kwamen!

 

Hoe gonsde 't, als de vreemde zwerm

 

Naar Godes huis ging knielen,

 

Dat de Heer, na vroom gekerm,

 

Met moed hen zou bezielen!

 

 

 

En als ze op kruis en rozekrans

 

Met degens samenzwoeren,

 

Om over 't puin huns vaderlands

 

Chambord ten troon te voeren;

 

En als ze volksrecht, vrijheid, macht

 

Ook hier ten grave doemden, -

 

Dan waren 't dagen vol van pracht,

 

Die onze dompers roemden.

 

..............

 

 

 

..............

 

Maar schoone dagen waren 't ook,

 

Als trots van burgerscharen

 

Ze uiteendreef lijk een wolk van rook,

 

Waardoor de winden varen!

[p. 170]

 

Als landverraders Vlaanderens Leeuw

 

Bourbons ter hulpe zongen,

 

En wij hun 't heilig krijgsgeschreeuw

 

Terug de keel in wrongen!

 

 

 

En 't waren dagen van geluk,

 

Als de eigen burgerdrommen

 

Vol toren tegen 't papenjuk,

 

Het oud Stadhuis beklommen!

 

..............

 

Doch daartoe past een ander lied,

 

Iets geusch en eigenaardig.

 

Het geldt Chambord nu, anders niet,

 

En 't is een liedje waardig.