Werken. Deel 4

Hendrik en Rosa; Cantaten; Kroonprins Herman

[p. 79]

XVI

Waarom zeggen, lieve vrienden,

Daar gij 't wel voorziet,

Wat er verders is geschied?

Liefde moet toch vroeg of laat

Zegepralen over haat?

Kort nadien, dank heer van Daal,

Waren Meyer, gade en kindren,
Waren Stephens en de zijnen

Allen saam in eene zaal,

En mocht Hendrik, mocht de nietdeug
Rosa van geluk zien weenen,
Waar zij innig aan zijn hart hing,

Zonder adem, zonder taal.

O! berouwvol had heer Meyer
Hemel en aarde aangeroepen,
Om toch Hendrik te overhalen
Dat hij consul weêr zou worden,

Of wel koopman in de stad

Waar hij 't leven had ontvangen

En zoovele vrienden had.

[p. 80]

 

Doch vergeefs, want, steeds oprecht,

 

Had de schoonzoon kort en bondig:

 

‘'t Een noch 't ander!’ hem gezegd.

 

Noch heer Meyer, noch heer Stephens

 

Konden vatten wat een man

 

In den vreemde toe mag lachen

 

Dat zijn land niet geven kan.

 

 

 

‘'t Een noch 't ander!’ drukte Hendrik

 

Nogmaals er op na;

 

‘Rosa's liefde en nu met Rosa

 

Burger van Amerika!’

 

 

 

Doch van Daal met beide moeders

 

Kwam nu hartlijk vóór hem staan,

 

Vragend of hij zoo ondankbaar

 

Van de moeders weg kon gaan?

 

Zuchtend wendden deze 't hoofd om;

 

Maar met haar betraanden glimlach

 

Zag hem Rosa smeekend aan,

 

En hij drukte beide moeders,

 

Sloot van Daal ook aan zijn harte,

 

Fluistrend dat hij blijven zouden: -

 

Niets toch hadden zij misdaan!

 

 

 

En hij bleef nog jaren, jaren,

 

Tot de moeders henen waren,

 

Door Gods englen meêgeleid

 

Naar 't verblijf der eeuwigheid.

 

 

 

Gansch verzoend tot echte vrienden

 

Werden beide vaders nimmer:

 

In hun harte bleven beiden

 

Door partijschap ver gescheiden.

[p. 81]

 

Met zijn Rosa en haar peter

 

Stak dan Hendrik over zee.

 

Summers vlagde als voor geen koning; -

 

't Was als nam hij half Europa

 

Naar de Nieuwe-Weereld meê.....

 

_* * _*

 

Driemaal sinds werd Rosa moeder,

 

Washington, zoo heet haar oudste;

 

De andren Jefferson en Franklin;

 

En, wordt zij nog eens gezegend,

 

Welk een naam ook grooter schijn,

 

Lincoln zal haar vierde zijn.

 

Hendrik heeft op zee tien schepen;

 

Handelsschepen zijn het allen;

 

Maar wierde ooit door de Oude-Weereld

 

Zijn Amerika beoorloogd,

 

Manlijkvast nam hij 't besluit:

 

Alle tien op eigen kosten

 

Reedde hij ten oorlog uit.

 

Meer dan immer zegt die denker:

 

‘Vrijheid, Godes liefste dochter,

 

Waar gij zetelt met de kroon op

 

En den schepter in de hand,

 

Daar veredelt gij de harten,

 

Daar hebt ge allen tot beschermers,

 

Zelfs de minsten maakt gij burgers,

 

Burgers in wier ziel geprent staat:

 

Goed en bloed voor zulk een land!’

 

 

 

einde