|
| |
| |
| |
VI.
Op de steenen bank aen den ingang zyner wooning zat de oude, blinde Opperpriester. De rampen des vaderlands hadden zyne ziel onder hunnen schok doen ploeijen. Het hoofd des ouderlings hing treurig voorover en de verdorde handen, welke op zyne knien in een gevouwen waren, beefden zoo veel van inwendige bitternis als van ouderdom. De blinde oogen verhieven zich niet meer gelyk vroeger ten hemel als of zy het licht der zonne nog wilden opzoeken; de kracht, welke zyne gestalte zoo lang had ondersteund,
| |
| |
was in weinige dagen verdwenen. Hy zat daer droevig als of hy betreurde den tyd dien aen het graf toehoort te hebben overleefd, en zoo zwak, dat alle deelneming in de zaken der wereld hem voortaen ontzegd scheen.
De voortgang der vreemde belegerings werken en het nuttelooze der uitvallen van het aduatieksche volk, hoe stout die ook waren, hadden eindelyk zelfs den ouden Druied aen de bescherming of aen de magt zyner vaderlandsche Goden doen twyfelen. Die twyfel en het te gemoet zien van den tyd, waerop hy de schande van zynen stam zou moeten beleven, indien het romeinsche juk aenveerd wierd, of waerop hy de volkomene, bloedige uitroeijing zyns volks zou moeten bywoonen, indien men de worsteling met wanhoop bleef voortdryven, hadden den ouderling meer verzwakt en ontzenuwd, dan de lange reeks van jaren, welke hy had doorgeleefd.
Ook had dit mistrouwen van de magt der Goden, wier dienaer hy gedurende gansch zyn leven geweest was, hem tot de stilzwygendheid veroordeeld, toen den nacht te voren, na het vertrek van Vertiko, in het geheim van den raed, door een der gryze Opperhoofden een besluit was voorgesteld, dat het laetste redmiddel kon worden; doch waervan de gedachte de ziel van den ouden priester pynigde, omdat het eenigzins scheen af te wyken van de openhartige kracht
| |
| |
der leer, welke hy den Belgen had voorgehouden, en welke tot nu toe ongeschonden door hen bewaerd was. Tegen over de krygskunde, die Cesar ter zyner beschikking had, was door de ouderlingen de droeve noodzakelykheid herkend den weg te verlaten, die hun tot nu toe regtstreeks, zonder omwegen, het gevaer had doen aenranden. Er was door hen een middel beraemd, dat de waekzaemheid van den vreemden veldoversten zou doen insluimeren, en, zoo zy hoopten, op een gegeven oogenblik het vyandelyk leger, dat nu in zyne stormtorens en achter zyne vestingen ongenaekbaer bleef, den zweerden der belgische stryders moest ten prooi leveren. Maer dit krygsgeheim was van zulken aerd, dat het overwegen er van den dag, waerop het moest worden uitgevoerd, den Opperpriester tot eene eeuwigheid van smarte en onrust deed worden. De slaep had zyne blinde oogen niet gesloten, sedert hy uit de nachtelyke vergadering was terug gekeerd. Hilda had hem des morgens, toen zy met Elve uit de wooning was gegaen, in dezelfde treurige houding op de steenen bank vinden zitten, waerin zy hem van verre ontwaerde, nu zy alleen wederkeerde, na het gebeurde aen de helling des bergs.
De jonge vrouw bleef eenige oogenblikken voor den gebogen ouderling stil. Zy ging hem verlaten, verlaten terwyl hy reeds onder het wîgt der droefheid bezweek! Hilda zag hem aen - en zy gevoelde meer medelyden
| |
| |
voor den grysaerd dan wee over haer zelven! Toch de tyd was niet gekomen hem vaerwel te zeggen! Zy moest eerst hare toebereidselen voleindigen; daerom ging zy de wooning binnen.
De blinde man was door den ligten tred van het geliefde kind uit zyne mymering opgewekt; want hy ligtte het hoofd op, en zyne lippen hadden den naem Hilda gemurmeld.
Daer hy geene antwoord bekwam, geloofde hy dat het lyden zelfs die inspraek des harten misleed, welke hem door de oogen der liefde had leeren zien; zyn hoofd zakte weder op de borst en zyne handen bleven op nieuw bevend en gekruisd op de knien liggen.
Hilda had in de hut een klein koffer genomen, waerin al de kostbaerheden, die zy als vrouw bezat, waren opgesloten. De blos der koorts brandde op hare wangen; doch zy nam de schoonste kleeding die haer in de groote omstandigheden toeijen moest.
Het schitterendste blanke priesterinnenkleed werd om hare lenden geplooid; zy koos armbanden van het zuiverste elpenbeen; de gouden ketting, die in het meeste deel der belgische huisgezinnen van geslacht tot geslacht als eene geheiligde erfenis werd overgeleverd, en die Hilda uit de handen haers vaders op zyn sterfbed ontvangen had, werd nu op haren boezem gehangen; eindelyk plaetsten de sidderende handen der jonge vrouw op hare gitzwarte hairen eene groene
| |
| |
kroon van eikenloover. Zoo was zy schoon, maer bleek, als den geest des ouden vaderlands, die met eigene pracht getooid, weerdig, voor het oog des vreemdelings, onder het ongeluk bezwykend, maer nog trotsch zich vertoonen ging.
Want zoo de jonge priesterin haerzelve tot het offer bestemd had, om Siegfried voor het vaderland en voor zyne verkozene beminde vry te koopen, dan was het in de volheid dier schoonheid, welke den vreemdeling moest doen gehoorzamen; in de volheid der magt als vrouw, dat zy den vyand verachtend, haer voornemen wilde uitvoeren.
Zy wierp nog een laetste blik rond in het verblyf, waer alles haer op dit oogenblik de vreugde en de spelen van den tyd der kindsheid deed herinneren; waer elk voorwerp haer aen de dagen deed denken toen het leven des gevoels zich in haer had beginnen te ontwikkelen, toen zy nog met lange teugen de zachte onrust inademde, die het zien van Siegfried in haer opwekte - toen er voor haer nog maegdendroomen bestonden!
Het hart van Hilda werd week... Zy nam het kostbaerste offermes, dat ooit door haer gebruikt werd - drukte er eenen eerbiedigen kus op, en verborg het aen haren boezem, onder het gouden sieraed, dat de gestorven vader haer gegeven had, om het ook eenmael - indien zy had kunnen bemind worden! - over
| |
| |
te leveren aen de kinderen, die haer geslacht zouden hebben voortgezet.
Hilda was reeds buiten de wooning. Zy ging haer verwyderen. Zy wilde alle verzwakkende aendoêning vlugten. Maer het hoofd der jonge vrouw, onder het beheer eener magt, sterker dan zy zelve, wendde zich nogmaels om tot den blinden man, die op eenige schreden afstand van haer ineengezakt bleef zitten. Zy moest stilstaen.
Hy zal de dagen van rouw die hem overblyven, beroofd van steun, van liefde, doorbrengen! En vertrekken zonder hem vaerwel te zeggen! Hem zyn kind ontnemen zonder een laetste woord, een laetste zoen!... Ach! Hilda kon niet vlugten, al vreesde zy dan ook in de armen des ouderlings zwak te worden.
Kon zy hem niet omhelsen, niet van teederheid en troost spreken, zonder het nootlottige voornemen, dat zy gevormd heeft, kenbaer te maken? Wanneer hy zich herinneren zal dat eene traen op zyne hand heeft gevloeid, dat hare stem van liefde heeft gebeefd, toen zy hem de laetste mael vader noemde, dan ten minste zal hy het kind zyns bloeds niet van ondankbaerheid, van ongevoel beschuldigen!
De borst der maegd verkropte van de snikken die zy verbergen wilde; de kleur harer wangen was bleeker geworden dan de elpenbeenen sieraden harer blanke armen, en er biggelden eenige tranen, welke zy
| |
| |
had afgewischt, tusschen de ringen harer vingeren.
Stap voor stap was zy den ouderling genaderd.
‘Vader!
Zy had dit woord nog niet gansch uitgesproken of de gryzaerd rigtte het gebogene lichaem op, als of hy haer zien kon. Er kwam op het blinde gelaet een zweem van lach, die misschien zoo veel de uitdrukking van liefde was als van het genoegen zich niet bedrogen te hebben toen hy eenigen tyd vroeger Hilda, daer zy hem was voorby gegaen, herkend had.
Het deed de jonge vrouw nog meer lyden die innige teederheid en dat stil verheugen op dit oogenblik het aenzicht des blinden mans te zien ophelderen. Zy gevoelde duidelyker dan ooit hoe gansch den steun, hoe al den troost zyner oude dagen met haer verdwynen zou, wanneer zy hem ontvlugten moest... Maer, indien zy haer voornemen, in al zyne schrikkelyke waerheid hem ging bekend maken, zou dit den doodsteek aen het afgeleefde hart in eens niet toebrengen?... Neen! zy kon, zy mogt niet spreken! Hilda wilde hem tot het laetste oogenblik dit nieuwe lyden sparen! Zy droogde in der haest de laetste traen uit hare oogen, en zy ook glimlachte, als of zy geloofde dat de gryze man haer zien kon. - Zy naderde om den geliefden vader te omhelsen - en dan te vlugten; te vlugten, en verre van hem de kracht weder te vinden, die tot het volbrengen der voorgenomene opoffering noodig was!
| |
| |
Nauwelyks had zy den grysaerd aengeraekt en zyne bevende handen aen haer hart gelegd, of de stille lach was van het aenzicht des priesters verdwenen.
‘Kind - vroeg hy met eene stem, die vol vrees was - Kind, waerom siddert uwe hand; waerom beeft u het hart?
‘Vader, mag ik dan niet ontroerd zyn, wanneer ik u misschien den laetsten zoen, mynen laetsten groet breng... De vyanden hebben onze versterkingen door hunne stormtuigen daer straks aengerand. Het is waer dat die eerste storm is opgeschorst, om aen onze ouderlingen den tyd tot overweging te laten, nu de Romeinen getoond hebben over welke schrikkelyke middelen van verdelging door hen kan beschikt worden. Maer het gevaer is niet te min naby. Ik kom tot u, om aen uwe borst nog eens en kracht en liefde te putten!
De oude man betastte met koortsige handen de kleederen van Hilda, de kroon die op haer hoofd was geplaets, en de sieraden harer handen en armen.
‘Gy weet - ging Hilda voort, de aendacht des ouderlings van dit onderzoek poogende af te trekken - wanneer het gevecht hernomen wordt, zal myne plaets te midden van het gevaer zyn. Alles voorspelt dat de storm, die ons bedreigt, meer verwoestend moet worden dan al de rampen, welke ooit boven Aduatika hebben gewoed! De priesterin der Goden is niet boven
| |
| |
den dood verheven!... Vader, gy zoudt uw kind, uwe Hilda kunnen verliezen... Ik wensch eene omhelzing; ik vraeg een woord, waermede gy zegt, dat het verlies uwer dochter door u zou kunnen gedragen worden, zoo als de Opperdienaer van Woden, zoo als de vriend des vaderlands den ongelukke dragen moet!
‘Hilda! - zuchtte de oude man - Hilda!
Er was iets zoo verwytends in zyne stem, en tevens zoo droevig, dat de jonge vrouw de krachten haers harten bezwyken voelde.
‘Hilda - sprak de ouderling, na eenige oogenblikken stilte - Ik heb de voetstappen van den vreemden onteerend op den grond des vaderlands voelen dreunen; ik heb eene doodsklacht tot my hooren komen van duizende onzer landgenoten, die gestorven en nog niet gewroken zyn; ik heb in den raed der ouderlingen van mynen stam woorden verstaen, plannen en middelen ter redding myner broeders hooren beramen, die de grysheid op mynen schedel zouden gebragt hebben, indien niet sinds lang myn hoofd met den sneeuw der jaren bedekt was... Hilda, tot nu toe had myn kind my niet bedrogen!
De priesterlyke maegd voelde haer als gedwongen voor den ouderling op hare knien te zakken, en zy zag het hoofd des blinden grysaerds zoo smartelyk nederhangen, dat haer hart op het punt was over te stroomen, dat zy hem haer besluit ging bekend
| |
| |
maken!... Maer er zyn van die geheimen wier storm de maegdelyke ziel doorstaen, doch niet bekennen mag!... Hilda kon haer opofferen; - zy kon den geliefden grysaerd niet zeggen, dat den schyn van oneer en schande boven het hoofd van zyn kind ging hangen! De woorden van bekentenis verstierven op hare lippen, en zy zegde:
‘Het lyden doet u dan zelfs aen de liefde van Hilda twyfelen!
De grysaerd plaetste zyne hand op den armband zyner dochter, zonder te antwoorden. Als of hy zich aen eene laetste hoop vastklampte, scheen hy eenige oogenblikken te overwegen, en toen hy haer weder aensprak was zyne stem zoo trillend, dat hy inwendig scheen te weenen!
‘Myn kind - had hy gevraegd - waerom dien tooi der feesten op den dag dat er den Goden geene feeste is toegewyd, dat het een dag van rouw zyn moest?
‘Sedert wanneer mag het slagtoffer, dat zich naer het altaer des vaderlands begeeft, niet meer versierd en geëerd worden? Het is geen dag van rouw, dien waerop men sterven zal, het is een dag van offerplegt!... Vader - en Hilda trachtte hare stem den toon van ligte, streelende vrolykheid te geven - Vader, zoudt gy het uwer dochter laken, zoo zy niet vallen wilde dan schoon en weerdig, als het der vrouwe toekomt?
| |
| |
Maer de oude man liet zich door den zachten, streelende toon dier stem niet misleiden; hy antwoordde:
‘De tyd door Cesar bepaeld om zyne voorwaerden aen te nemen, is niet voorby: de zon kan hare loopbaen slechts omtrent ten halve boven de aerde hebben volbragt. Indien door de Romeinen de gelegendheid is te baet genomen om een bewys der magt hunner oorlogstuigen te geven, moet eene onvoorzichtigheid, eene uitdaging van wegens onze krygers er hun aenleiding tot gegeven hebben... Ik mag zelfs aen u de geheimen van den Opperraed niet bekend maken; dus kan ik u niet zeggen wat er gebeuren zal!... Maer ik mag, ik zal u ook niet verder ondervragen. Gy hoort niet alleen aen my toe!... Hilda is myn kind; maer zy behoort den Goden en als vaderlandsche priesterin heeft zy de vryheden van een volk, dat tot nu toe vry is! Behoud uw geheim, zoo het in den boezem des gryzen vaders niet mag worden overgestort! Gy hebt er het regt toe! Het is niet de oude Opperdruied die de weerdigheid der priesterinne, zelfs met de magt des vaders, door een onbescheiden onderzoek van haer gedrag schenden zal! Myn kind, gy hebt eene geheimnisvolle vrees myn hart doen bekrimpen. - Doch ga! De vader uws vaders is verzekerd dat het bloed van zyn geslacht zou opbruisschen tegen de enkele gedachte van iets dat de eer en het belang der Goden of des vaderlands kan
| |
| |
krenken!... Kom, kom aen myn hart! Ik zoen, ik zegen u!... voor de laetste mael mogelyk... Morgen zou ik misschien u niet meer zegenen kunnen!
Hy voelde zyn voorhoofd door hare lippen aengeraekt en zyne hand lag op het hoofd der jonge vrouw. - Nog zat Hilda geknield aen de voete des grysaerds, toen hy reeds weder in de treurige overwegingen wegzonk, waeruit hare komst hem voor eenigen tyd had opgewekt.
De priesterin bragt het onderste van het kleed des opperdruieds aen hare lippen... Zy stond eindelyk regt; zy wierp eenen langen biddenden blik in het ontmeetbare van den hemel; dan verwyderde zy haer langzaem; en hare tred was standvastig. - Op eenigen afstand had zy nog eens het hoofd omgewend - Zy bleef nog eenigen tyd stil met de armen over elkander gekruist op de borst. - Dan was de stryd doorgestreden!
Eene halve uer later hadden de belgische wachten aen de helling des bergs haer de laetste rotsen der stad zien overschreden. - Aller blik volgde Hilda verwonderd, terwyl zy gansch alleen de stad verliet en naer het romeinsche kamp ging.
|
|
Auteursrechtvrij