| |
| |
| |
VII.
Reeds wiemelde er rond Siegfried, tusschen de rotsen, eene menigte krygers, wier getal in de duisternis onberekenbaer was. Met zoo weinig gerucht hadden zy zich op die plaets naest elkander komen scharen, dat zy uit den grond schenen op te ryzen. Geen gekletter van wapens, geen schreeuw, niets buitengewoons, kon den Romeinen aen den voet des bergs doen bemerken, dat er boven hunne hoofden verscheidene honderde menschen zich tot eenen stryd gereed maekten.
| |
| |
Het uer was gekomen. Siegfried stond te midden van zyn leger op den hoek eener rots verheven. Zyne stem brak de stilte en indien men zyn gelaet in de duisternis van den nacht niet zien kon, dan toch had iedereen aen den toon dier stem het jonge opperhoofd herkend.
‘Wy zyn op het punt eene onderneming te wagen, die misschien over ons aller lot beslissen moet - zegde hy - Langs de afgronden, die zich onder onze voeten uitstrekken; langs die rotsenladder, waervan de hoogte tot nu toe slechts door de vleugels van roofvogelen gemeten werd, gaen wy eenen weg tot de bloedige wraek, tot de vryheid zoeken! De Romeinen verwachten ons aen dezen kant niet; de storm die van hier vernielend op hen gaet nederstorten, is tot nu toe hun onbekend; zy slapen in hun kamp den slaep des doods, om onder onze slagbylen te ontwaken en te sterven! - Die vestingen, die torens, waerin de vreemdelingen zich opsluiten, die zonderlinge werktuigen, welke door hen gebruikt worden, om ongestraft de verwoesting in onze stad te werpen, zullen weldra ten prooi aen de vlammen gegeven zyn. Van dien stond is ons volk vry! De rook, die boven het vreemde kamp gaet opstygen, moet aen de broederstammen onzes landes verkondigen, dat de schending onzer wouden gewroken is, dat men de magten des roovers tarten kan! - Dan, wanneer wy zegepralend doen zien, dat wy
| |
| |
steeds het hoofd bieden, zullen de naburige volken opstaen, zal de grond des vaderlands een leger voortbrengen, hetwelk den tyd hebben zal, om ons ter hulpe te snellen, terwyl de zuiderlingen hunne slavenwerken herbeginnen, omdat zy met den blooten borste tot ons niet komen durven! Aen den voet uwer stad gaept reeds het breede graf, dat de vyanden verslinden moet!... Ook is het eene blyde zending, die ons heden werd opgelegd - eene gelegendheid, welke ik in tegenwoordigheid van u allen door de plegtigste verbindtenis van het leven des krygsmans vieren wil!
Siegfried plaetste Werner naest zich; hy nam een zweerd; gaf het eene einde er van in de hand des jongelings en sprak:
‘Ik, Siegfried, van den stam der Nerviers, neem de Goden en alle vrye mannen tot getuigen, dat ik Werner, van den stam der Aduatieken, tot wapengezel, tot broeder neem!
Hy gaf het zweerd, dat hem toehoorde, aen Werner over, ten teeken dat alles, zelfs het geheiligste, de wapens, van nu af tusschen hen gemeen was geworden.
‘Ik Werner - sprak de stem van het visscherskind - ik Werner, van den stam der Aduatieken, verklaer voor het aenschyn der Goden en by alles wat my dierbaer is, dat ik Siegfried, van den stam der Nerviers, tot mynen broeder neem!
| |
| |
En hy hing op Siegfried's schouderen eenen mantel van blanke schapenvachten, die door de handen van Elve voor haren broeder verveerdigd was.
Er mogt niet worden toegejuicht uit vreeze de aendacht der Romeinen gaende te maken; maer men hoorde in de duisternis een byna algemeen gemompel van goedkeuring, zoo helder en zoo zacht, had de stem van den nieuwen wapenbroeder des aenvoerders geklonken.
‘Nu aen onze taek! - hernam Siegfried, zich weder tot zyne krygers wendende - Zonen van den Aduatiekschen stam, vergeet niet, dat gy het vuer uwer mannelyke zielen moet beheerschen, om het teeken te wachten, dat ik voor den algemeenen aenval zal geven! Denkt, wanneer gy in de nabyheid der haterlingen komt, dat de drift u niet te vroegtydig vervoeren mag, dat van onze voorzichtigheid even zeer als van onzen moed, het leven en de vryheid des ganschen landes afhangt! De tyd, die noodig is om aen den voet van den berg te komen, zal het overige van den nacht nemen: - de stryd begint met de eerste glim van licht, die aen den hemel verschynt! Het ontsteken der fakkel, welke ik draeg, zal het sein geven. Onze slagen kunnen by den klaren dage van hunne rigting niet afwyken; wy zullen zien waerheen onze toortsen moeten gewend worden - en de vreemdelingen zullen er in hunne verwarring des te meer om vreezen, wanneer wy hun
| |
| |
de aenzichten van een vry en onverschrokken volk zullen toonen!... De weg, welke dient om af te dalen, is gevaerlyk; wy weten dat ons bloed hem op de scherpe steenen teekenen zal; maer wy weten ook, dat wie eene klacht, een schreeuw laet hooren, zelfs indien hy verpletterd nederstortte, zichzelven tot eenen lafaerd maekt, die zyne broeders verraedt, die door duizende dooden niet genoeg zou gestraft zyn!... Voorwaerts!
Siegfried wierp eene koorde om den stam des booms, die boven den afgrond uitstak. Vooraleer hy er aen dacht was die koorde door eenen jongeling gegrepen, die met wondere vlugheid zich liet nederglyden, tot op de eerste rots lager, waer zyne voeten konden plaets vinden.
‘Vergeef hem - zegde Siegfried tot Wannes, die aen zyne zyde stond, den gallischen koopman in voorgevoel van wantrouwen met zich voerende - Vergeef het aen mynen jongen wapenbroeder, dat hy uw opperhoofd de plaets der eer, des gevaers, ontneemt! Hy weet dat ik hem heden alles geerne toestaen!... Nu aen ons!
Op zyne beurt gleed Siegfried neder. Weldra hing er van de eene rots tot aen de andere, aen de steile zyde des bergs, een beweegbare snoer van menschen, aen elkander geklampt, allen van oneffendheid tot oneffendheid afdalende. Hunne wapens hielden zy tusschen de tanden; hunne schilden, van hout of leder, alsook de toortsen, welke beneden, tot het verbranden
| |
| |
van het romeinsche kamp, moesten ontsteken worden, waren op hunnen rug gebonden, daer de krygers met hunne handen zich aen de koorden, aen de hoeken der steenen, aen de doornen en distels, welke tusschen de kloven groeiden, moesten vasthouden. Hunne lichamen werden op de snydende punten tot bloedens verscheurd; boven den afgrond hangend, voelden zy de aderen hunner armen van vermoeijenis gloeden; hunne borsten werden hygend; toch de ketting van stryders daelde altoos lager en lager, kruipende, klouterende of van de eene brok rots tot op de andere neder springende. Geen woord, geen zucht kon men hooren: het diepste stilzwygen bleef de sombere, hooge flanken des wilden bergs omringen. Zoo waren eindelyk de stoutste, de behendigste der jongelingen aen het onderste van den afschrikkenden rotsenmuer gekomen. Zy wachtten er het overige der mannen, welke na mate zy beneden gleden, aen de zyde hunner makkers kwamen plaets nemen...
Nanwelyks hadden de eerste blauwe tinten van den aenbrekenden dag zich in het oogsten vertoond, of een dondere wapenkreet liet zich hooren. Door duizend monden herhaeld ging hy, van weergalm tot weergalm, tot het hoogste der bergenstad en tot in het kamp der vreemdelingen, het oogenblik des gevaers doen kennen.
Reeds hadden de Belgen zich vooruit geworpen. De
| |
| |
honderde lichten hunner brandende fakkels vlogen in de vallei voorwaerts; hunne zweerden hadden zich in het bloed der eerste, overweldigde vyanden gedoopt.
De onversaefde aenvallers wisten dat zy stryden zouden onder de oogen hunner ouderlingen, vrouwen, geliefden en kinderen. Op den berg begon de menigte van het ontwaekte, belegerde volk zich in den purperglans des dageraeds te vertoonen, terwyl in de vallei het flauwe grysachtige schemerlicht nog de bewegingen des legers niet ten volle onderscheiden liet.
Van op die rotsen hadden reeds meer dan eens, by het beschouwen van de gevechten der uitvallen, die zich hernieuwden, de harten des volks van angst en smarte geklopt. Meer dan eens hadden er tengere handen den vrouwenboezem verscheurd, wanneer men van daer het lichaem eens dierbaren, onder het stael der vreemdelingen, zag nederstorten! Dikwyls hadden er kinderen, naest hunne moeders, te vergeefs smeekend de kleine handen ten hemel verheven, redding afbiddende voor iemand, die nooit uit den stryd zou weder keeren! Ouderlingen hadden er meermalen de neerlaeg hunner zonen moeten bywoonen; meermalen het leger des vaderlands vruchteloos op de verschansingen der Romeinen zien afbotsen.
Nu begreep men dat de opperste worsteling had aenvang genomen; want door de Belgische stryders waren alle middelen van terugkomst veracht. Alvorens
| |
| |
te vertrekken, hadden zy elkander de hand gegeven, ten teeken van een vaerwel, dat den eed van te gelukken of te sterven in zich besloot.
Dan ook in afwachting dat de zonne den laetsten sluijer der schaduw in de vallei zou wegnemen, poogen duizende blikken door de schemering te dringen, om den eersten uitslag der onderneming te ontdekken...
Daer verheft zich aen de lucht den prachtigen stralenboog, die als eene kroon van goud en purper boven het nog onzichtbare meesterstuk der Almagt is uitgestrekt! Even heerlyk, even glansryk is de ontwaking der natuer, als of het schoone licht des hemels geene tooneelen van bloed en van haet verlichten gaet! - Nogtans, niemand dier menschen aenhoort op dit oogenblik den zang van den eenzamen leeuwerik, die hooger en hooger zweeft, om zyn morgenlied van lof en liefde, boven het veld der slagting, den Vader van al wat leeft toe te sturen! - Men bewondert de majestatische vuerschyf niet, wanneer zy boven de aerde opklimt, even eeuwig, even schoon als God zelf; men ontvangt slechts met nydige gretighied haer licht, om de bloedige worsteling in al hare byzonderheden te kunne omvatten....
Vertiko had den Romeinen het teeken niet kunnen geven, dat door hem in het verraderlyke schrift beloofd was. De woeste stryders waren dus den vreemdelingen op het lyf, toen deze nog in afwachting van
| |
| |
het overeengekomene sein waren. Maer in gansch den omtrek van het romeinsche kamp had men dien nacht gewaekt. Nu dat de voorposten door den eersten schok waren overrompeld geworden, deden de maetregelen, welke men genomen had, en de strenge tucht, waeraen de vyandlyke legioenen gewoon waren, in hunne rangen weldra de verwarring verminderen. Nogwel deinsde de romeinsche afdeeling, welke door Cesar bestemd was, om de Belgen te ontvangen, achterwaerts; maer de soldaten hadden het gevaer reeds herkend en zy verdedigden hun leven met hardnekkigheid.
Het eerste gevoel, dat in de belegerde menigte op de hoogte des bergs ontstond, toen men van uit de stad, de kansen des stryds berekenen kon, was een gevoel van vrees. De ouderlingen, de vrouwen verdrongen zich rond den gryzen, blinden Opperpriester, die door Hilda geleid, te midden van zyn volk gekomen was. Men omringde hem, als hadde hy de magt bezeten om de gramschap der Goden af te weeren. Hy stond met verheven hoofde, plegtig en kalm; men zou gezegd hebben, dat een donderslag dit eerbiedweerdige voorhoofd niet hadde kunnen doen bukken. Nogtans zyne stem getuigde van buitengewoone ontroering, toen hy vroeg:
‘Hilda, wat ziet gy?
‘Eene wolk van pylen en schichten is boven het
| |
| |
slagveld met opvliegende stof vermengd - antwoordde de jonge priesterin - De lucht is er van verduisterd; doch ik zie de werptuigen op de schilden afbonsen, of door het lichaem der krygslieden dringen... Nog stormen de Belgen voorwaerts... De worsteling wordt meer algemeen... Men strydt lyf om lyf, en de pylen, de werpspiesen verminderen... De slagen onzer broeders zyn vreeselyk; het yzer hunner zweerden schynt van wellust te trillen, wanneer het de harten des vreemdelings vindt! Hunne slagbylen glinsteren als de bliksem, die niet nederdaelt dan om ten doode te slaen!... Ha! de vyand aerzelt!... Onze broeders vertrappen de vreemde lyken en werpen zich voorwaerts!... De vyand ontwykt hunne slagen!... Slaet toe! Slaet zonder verpoozing, kinderen der vryheid!... Ziet! de zonen van Belgie werpen in vervoering de schilden boven hunne hoofden weg, om met meer snelheid de vyand te kunnen opvolgen! De belgische stryders vreezen het gevaer niet: zy scheuren de kleederen van hunne borst om den dood te omhelzen! Dank, dank, Goden! de Romeinen deinzen altyd achterwaerts!... Geene genade!... Moed stryders der vryheid! dat de punten uwer zweerden door het yzer dringen, waermede de lafaerden zich in den stryd het hart bedekken! Dat uwe bylen hen verpletten!... Geene genade!... Uwe vrouwen, uwe kinderen zullen den zoen der belooning geven!
| |
| |
De jonge vrouw strekte den arm uit, als om aen de stryders den weg der overwinning te wyzen.
‘Hilda, wat ziet gy? - vroeg nogmaels de blinde grysaerd.
‘Onze helden zyn naby de verschansingen van het kamp gekomen... Zy beklimmen de vestingen... De wanhoop, de woede geeft aen den vyand nieuwe magt... Drommen van romeinsche soldaten komen aengeloopen... Die storm wordt meer en meer bloedig... Onze stryders werpen zich moedig tegen de wallen op; - doch velen hunner stortten neer!... Zy sterven; maer deinzen geen stap achterwaerts!... Walkuren! hemelsche maegden! gy die boven het slagveld zweeft, gy die de heldhaftigste der jongelingen aen den dood vraegt, om hen als uwe uitverkorene beminden, eeuwig in het Walhalla de zaligheid der liefde in uwe armen te doen genieten, o, ontvoer onze helden niet!... Zy vreezen den dood nooit; zy weten, onsterfelyke schenkeressen der Goden! dat door u, in het gevecht, opgenomen worden, het hoogste geluk is; - maer het vaderland behoeft hunne krachten nog!... Dienaressen van Woden, doet hen uwe liefde door nog meer heldendaden koopen!
De priesterin zweeg een oogenblik; hare ziel scheen het lichaem verlaten te hebben, om te midden van het krygsgewoel te vliegen.
‘Dáér!... ik zie hem!... - riep zy uit, dit mael zonder ondervraegd te zyn, en de bevende hand in de
| |
| |
lucht uitstrekkende - Ik herken Siegfried onder dien zwierenden mantel aen zyne verhevene, krachtige gestalte!... Er is bloed op die witte vacht, welke zyne schouders bedekt; maer hy zwaeit nog onvermoeid het breede zwaerd rond, gelyk aen de zeissen des doods!... Een stoet van helden volgt hem! Hy verheft het wapen; hy wyst voorwaerts!... Nu bereikt Siegfried het bovenste der wallen!... Aen zyne eene zyde staet een man, gansch met dierenvellen bedekt, die alles wat hem te gemoet komt met zyne reuzenknods verbryzeld; aen de andere zyde is een stryder, dien men aen zyne gestalte voor een kind nemen zou.... Zy dringen in het kamp!... De brandende toortsen vliegen op de tenten en op het oorlogstuig!... Triomph!... daer steigeren de eerste vlammen opwaerts!... Men ziet dat de stem en het voorbeeld des Opperhoofds zyne brandende ziel in gansch het leger overstort!... Zoo, met den arm dreigend verheven, met de hairen golvend, zoo verschrikkelyk, is Siegfried schoon, als een echte lieveling van Tyr, de God des oorlogs!
Hilda vergat alle lyden, alle smarten om slechts te gevoelen dat zy beminde! - Er zyn van die stonden wanneer alles in het vrouwen hart vernietigt wordt wat niet geestdriftige bewondering, niet liefde is! - Zy zag hem groot, hem aen wien hare ziele verbonden was, en zy moest de armen op hare borst kruizen, om er de hevige kloppingen te kunnen onderdrukken...
| |
| |
Niet verre van den Opper Druied stond ook Elve. Zy had met de oogen Siegfried en haren broeder gevolgd; zy voelde dat zy hen beide wel lief had! De zwakke vreesachtige maegd beefde! Maer zy hadde druppel voor druppel haer bloed kunnen opofferen, om de slagen des vyands van de twee geliefde stryders te mogen afweeren. Toen de helden, die het eerst eene plaets boven op de vestingen innamen, door de priesterin werden aengetoond; toen Elve haren broeder naest de zyde van Siegfried herkende, had zy geweld moeten doen om den schreeuw van angst en zegeprael in hare borst te kunnen bedwongen houden - maer, toen Hilda, zoo schoon en welsprekend, in zulke vurige tael, den lof der overwinnaers uitsprak, waerom dan verborg het visschersmeisje haer aenzicht met de handen, en waerom kwamen er tranen tusschen hare fyne vingeren biggelen? Deed de liefde van Hilda, welke zy besefte met die fyne doordringendheid, der vrouwen eigen, haer pyn? - Het is zoo onpeilbaer diep het hart van zestien jaren!
‘Hilda! wat ziet gy? - had ten derden male de gryze Opper Priester gevraegd.
‘Het kamp brandt.... Ons leger heeft zyne taek volbragt en keert terug... Maer de slagting is yselyk.... Onze krygers zyn te weinig in getal gebleven voor die steeds aenstroomende vyanden.... De vreemdelingen vervolgen hen, wraeknemend, tot buiten de verschan- | |
| |
singen... Zy banen zich eenen bloedigen weg; - zy weten dat het onmogelyk is langs de rotsen weder op te klimmen; doch zy poogen de plaets te naderen, waer de helling des bergs de eenigste baen tot optogt kan laten... De Romeinen begrypen dit inzicht - en de afstand is groot!.... Ach! langs alle kanten worden onze broeders ingesloten!... Men heeft hen tegen eene rots aen den voet des bergs gedrongen!... Zy moeten vermoeid zyn van te slaen; zy schynen te raedplegen.... Nu nog durven die vreemde lafaerden niet naderen! Zeker van hunne wraek en de kracht der wanhopige Belgen vreezend, willen zy onze mannen van verre met pylen en schichten dooden!.... De kinderen des vaderlands hebben geene werptuigen meer; want zy grypen de schichten der vreemden in de vlugt; zy trekken de pylen uit hunne wonden, - om den dood, om de wraek te kunnen terug zenden!... Goden! hebt gy dan uwe oogen van het vaderland afgewend?
Het tooneel dat zich nu voordeed, moest inderdaed yzingwekkend zyn; want de kinderen klampten zich, op den berg, schreijend aen den schoot hunner moeders vast; de vrouwen waren bleek geworden van wanhoop en zagen met verglaesde oogen naer beneden; meer dan een ouderling had aen zyne zyde trillend het wapen gezocht, dat zyne hand sinds lange jaren niet meer gewoon was te dragen.
| |
| |
‘Ga, Hilda! ga! - sprak de oude Druied, zyne armen over het slagveld uitstrekkende - Breng aen het overige van ons leger, dat op de helling des bergs, achter den verdedigings muer wacht, in name der Goden, het bevel den algemeenen uitval te wagen!... De dapperste onzer zonen zullen zonder hulpe onder de oogen hunner broeders niet worden omgebragt!... Ga, priesterin der Goden! de overwinning zal u volgen!
|
|