|
| |
| |
| |
VI.
Geruimen tyd nog bleef Vertiko tegen de wanden der wooning van den ouden Druied luisteren. Hy wist dat er gewigtige beslissingen in den raed der opperhoofden van den volkstam genomen waren. Hy had Cesar berigt gegeven, dat er eenen beslissenden uitval door de Belgen zou gewaegd worden; doch, in zyne hoedanigheid van bespieder, verlangde hy altoos meer byzonderheden te kennen; en hy hoopte dat de gryze priester over de aenstaende onderneming met Hilda
| |
| |
spreken zou. Waerschynlyk, nogtans, werd binnen de hut niet een woord gewisseld; want Vertiko stond eindelyk regt en verwyderde zich, zyne rigting naer den noorder kant van den berg nemende.
Het was meer en meer duister geworden. Toch spoedde Vertiko zich over de oneffenheden der rotsen voort, zoo snel, als ware de duisternis hem geene hindering. Zyne oogen, ofschoon het licht hen scheen te kwetsen, hadden, even als die van sommige roofdieren, de magt gekregen ten allen tyde eene prooi op te volgen.
Hy hield stil op eene plaets, waer de natuer nog wilder was, nog grootscher in hare afschrikkende eenzaemheid, dan op al de andere kanten van den berg. Van de eene rots tot op de andere klauterende, kroop hy tot aen eenen boom, die gansch alleen boven den afgrond uitstekend, zyne wortels tusschen de steenen had kunnen vastzetten. Met de armen om den stronk van dien boom geklampt, blikte Vertiko naer beneden; hy zag ontelbare rotsen, welke in duizend verwarde vormen boven elkander hingen, en als een chaos, tot onpeilbare diepte, zich in de zwarte schaduw des nachts verloren.
‘Het moet hier zyn, indien myne inlichtingen goed waren! - mompelde hy - Dat is het, wat zy der rotsenladder noemen!... Eens de voet op die helling gezet, zullen zy niet meer terug keeren!... Siegfried,
| |
| |
ten minste, zal my niet meer in den weg staen! Cesar is my eene belooning verschuldigd - en die vrouw, ha! ik zal haer meester - zy myne slavin zyn!
Vertiko, na de plaets herkend te hebben, kroop terug en, op eenigen afstand van daer, ging hy zich achter eene brok rots verbergen.... De uren snelden voorby. - Was het de koorts des ongedulds, was het de nachtelyke koude, waren het zyne verhitte, booze gedachten, welke Vertiko deden beven, terwyl hy daer, in een gekrompen, te wachten lag? - Het overdenken, het berekenen zyner plannen; de aenhitsende streelingen zyner driften; het te gemoet zien, het koesteren der wraekzucht, dit alles deed soms de nagelen zyner vingers op den steen krasschen, terwyl er versmoorde vloeken tusschen zyne tanden knarsten. - Van tyd tot tyd nam hy eene lederen flesch, die tusschen zyne kleederen verborgen was, en trachtte hy, door het drinken van eenige teugen geestryken wyn, zichzelven nieuwen moed en nieuwe nydige hoop te geven.
‘Zy komen dan niet!... Het moet nogtans hier zyn! - zegde hy, nogmaels met ongeduld het hoofd vooruit brengende - Zou Siegfried het voorstel, welk men zoo dwaes heeft toegejuicht, nu niet durven uitvoeren? - Dat ware jammer!... Myne maetregelen zyn goed genomen; - ik kon van hier, veilig, het overeengekomene teeken aen de Romeinen geven!... De nacht gaet nogtans allengs voorby...
| |
| |
‘Wie daer? - riep er op eens eene stem, van den anderen kant der rots.
Vertiko zweeg; doch een oogenblik later voelde hy zich door een ruwe hand vastgrypen.
‘Wie daer? - herhaelde de zelfde stem gebiedend, en in den zwaren toon lag reeds gramschap.
Vertiko kroop onder die hand in een: de vrees deed zyne beenen knikken. Hy begreep nogtans dat elke aerzeling vermoedens moest opwekken; al zyne krachten inspannende, antwoordde hy:
‘Ik ben een man die dorst heeft naer het bloed der Romeinen.
‘Zoo!
‘En ik ben hier gekomen, om deel aen den stryd tegen de vyanden te nemen, indien er een stryd moet plaets hebben.
‘Zoo! gy zyt wel haestig! Wy dachten de eersten hier te zyn.... En wie zyt gy?
Vertiko, wiens ooren evenzeer als zyne oogen geoefend waren, had reeds de stem herkend van den Nervier met de geitenvellen, die tegen wil en dank, hem in het woud had willen doen drinken. Die herkenning kon niet dienen om zyne vrees te verminderen; toch hy antwoordde, met zoo veel vastheid het hem mogelyk was:
‘Ik heet Vertiko.
‘Gy!... De gallische koopman! - en de Nervier
| |
| |
liet Vertiko los, als of de aenraking van den koopman der zuidersche goederen hem bevlekken kon.
‘Waerom verwondert u dat?
‘O, my verwondert niets - zegde de ruwe Belg - Ik heb reeds om uwent wille kennis gemaekt met de vuist van Siegfried, Boduognat's zoon, die nu myn meester is... Ik bemoei my dus met uwe zaken niet meer. Gy zult met Siegfried zelf spreken.... Kom!
Vertiko was genoodzaekt te volgen. De Belg leidde hem tot Siegfried, die op eenige stappen van daer, tegen den zelfden boom geleund stond, waeraen de plaets door den verrader herkend was. Naest Siegfried zat de kleine visscher, onledig met koorden van kemp te ontrollen, welke hy op zyne schouders tot daer gedragen had.
Het was de eerste mael dat Siegfried, als opperbevelhebber, in den aenstaenden stryd ging het gezag voeren. De ouderlingen van den volksraed hadden hem aengewezen om eene onderneming te besturen, tot het gelukken der welke al de vurige stoutmoedigheid van het jonge opperhoofd benoodigd werd. De hem opgelegde taek was zoo gevaervol, dat het ontwerp er van slechts in een oogenblik van ongeduldige gramschap, van vertwyfling, door de Belgen kon opgevat zyn; en de gevolgen van dit gevecht, moesten zoo gewigtig zyn, dat de uitslag over de vryheid of over de vernietiging van den volksstam misschien beslissen
| |
| |
zou. Daerom had Siegfried, de eerste op de plaets willen zyn, welke tot vergaderplaets aen de belgische stryders was aengetoond. Hy had alleen Werner met zich genomen, gevolgd door den Nervier, die sedert den nacht hunner ontmoeting in het woud, den zoon van zynen roemryken vorst niet meer verliet.
Meer dan eene uer moest nog verloopen, alvorens de bepaelde tyd voor de byeenkomst daer was, toen Siegfried uit zyne mymering door de komst der twee persoonen werd opgewekt.
‘Wannes! - zegde hy, het hairige kleed van den Nervier herkennende - ik had u verzocht ons eenigen tyd alleen te laten, omdat ik met Werner, in het byzonder, te spreken heb. - En hy draeide eenige madelieven tusschen zyne vingeren, als of die kleine bloemen voor hem van het grootste belang waren.
‘My spreken!... Is het daerom dat hy zwygt en droomt! - dacht Werner, glimlachend opziende.
‘Toen my uw bevel gegeven werd, wist gy niet welk zonderling wild ik zou opjagen - antwoordde de man, wiens naem door Siegfried genoemd was.
‘Wat is het dan?
‘Ga, en spreek aen onzen oversten! - zegde Wannes tot den gallischen koopman, een teeken doende, als of hy hem wilde voortstooten, nogtans zonder hem aen te raken.
Vertiko deed een stap voorwaerts. Altoos vreest de
| |
| |
schuldige dat zyne misdaed zal ontdekt worden; de lafaerd zegde, huichelend, en op klagenden toon.
‘Uw man is wel ruw jegens my geweest.
‘Waerom, Wannes, heb gy dien mensch ruw behandeld?
‘Omdat hy te vroeg was gekomen - omdat hy niet vroeger hier mogt zyn dan wy - omdat hy een koopman is - omdat hy vlugt wanneer men hem te drinken of te vechten aenbied - omdat uwe genadige...
‘Genoeg! - viel Siegfried in, en zich tot Vertiko wendende, vroeg hy:
‘Wat deed gy op deze plaets?
De Gal kon slechts zyne eerste antwoord herhalen; hy zegde:
‘Ik was gekomen om deel aen den stryd te nemen.
‘Te stryden! gy!
‘Myn land, het land der Gallen zucht onder het juk van Roomen. Ik bewonder uwen heldenmoed en ik ook wil my onder uw beleid op den algemeenen vyand wreken.
‘En, met welk ander inzicht kon hy op dit uer zich hier bevinden? - dacht Siegfried.
‘Misschien zult gy my tusschen uwe stryders niet aenveerden? - vroeg de lafaerd, die begreep dat hy zich te verre verbond en aen een middel van uitvlugt dacht.
‘Uw besluit van met ons het bedryf te wagen, is
| |
| |
eene stoutheid, die u in veler oogen verheffen kan... Doch, zeg my, hoe is ons voornemen u bekend geworden?
‘Weet dan iedereen in de stad niet, dat Boduognat's zoon van eenen bloede is, dat zich voor het vaderland en de vryheid opoffert? Denkt gy dat men het geheim zoo bewaerd heeft, dat de hoop van duizende menschen, voor welke gy gaet stryden, u niet volgt? - dat het blyde nieuws onder het dak der hutten zich niet heeft verspreid? - dat de moeder niet aen haer kind zegt: ‘dezen nacht zal misschien de nacht der verlossing zyn; want een held aen het hoofd zyner helden heeft ons aller lot in zyne magtige handen!
Werner deed een teeken van goedkeuring; maer de oude man met de geitenvellen, schudde nog meer wantrouwend het hoofd, by het hooren dier indringende vleijeryen. Siegfried bleef nadenkend.
De verrader vreesde zyn doel te hebben gemist en begreep dat slechts eene uiterste inspanning hem van eene schrikkelyke wraek bevryden zou. De Belgen in den stryd volgen, was iets waervan de gedachte hem huiveren deed; maer dit gevaer was het dringendste niet, en hy verkoos het.
‘Ach! dat het my vergund zy in het gevecht aen uwe zyde te blyven! - bad hy - Ik weet dat er in uw volk een vooroordeel tegen de menschen van myn beroep is; maer indien de dood my spaert, verlang
| |
| |
ik eene getuigenis te vinden, die zeggen zal, dat men ten onregte my van zwakheid heeft beschuldigd.
De jonge Belg aerzelde niet langer: met die gulle openhartigheid, welke hem kenmerkte, reikte hy den Gal de hand toe:
‘Vergeet - zegde hy - dat een onzer ruw jegens u is geweest - Wy zullen naest elkander stryden; morgen, indien Tyr, de God des oorlogs, met ons is, hoop ik u, in het aenschyn van ons volk, als eenen held te kunnen den broedergroet geven!
Vertiko kon nu niet meer achterwaerts. Wel overwoog hy knarstandend hoe het hem onmogelyk geworden was den Romeinen het beloofde sein te geven, om het oogenblik der nederdaling van de belgische krygslieden te doen kennen, en stond hy zonder een woord te spreken; maer bloedige opbruisschingen van gramschap vlogen hem door het hoofd; zyne hand voelde nog den warmen handdruk van Siegfried, toen hy reeds dacht:
‘Ik zal my wreken!... Uwe dood zal er misschien te zekerder om zyn! In de verwarring des gevechts, vermits ik nu toch vechten moet, zal ik wel, zonder gevaer voor my, u weten te treffen... Men kan zich daerna tusschen de lyken werpen: - Cesar kent my!...
‘Onze jonge aenvoerder - sprak hy luid tot Wannes - wenscht met zynen vriend alleen te blyven; indien het geoorlofd was, zou ik u gezelschap houden.
| |
| |
Wannes had de lederen flesch tusschen de kleederen des koopmans zien steken en Siegfried had hem de hand gegeven: het was dus onmogelyk te weigeren.
Terwyl de Nervier in gevaer bleef de strenge wetten van zynen volkstam te overtreden, door welke het gebruik van zuidersche wynen, als eene verzwakkende wellust, verboden werd, bevonden zich Siegfried en Werner nogmaels alleen.
Beide hadden hunne vroegere houding hernomen. Siegfried stond even sprakeloos als te voren tegen den eenzamen boom geleund. In zyne eenvoudige, krachtige ziel waren er sedert eenigen tyd gevoelens ontstaen zoo innig, zoo diep ontroerend voor hem, dat hy aerzelde telkens hy op het punt geweest was er aen Werner van te spreken. Er zyn van die woorden, welke lang in het hart besloten blyven, omdat een hunner toonen als het ware den blanken sluier moet wegscheuren, waermede de ziele in hare schoonste geheimen, in hare zoetste trillingen, met voorliefde haer omhult. Die gewaerwordingen, wier tael op de lippen beeft, had Siegfried in zyne borst voelen geboren worden; zy hadden er de streeling van een nieuw leven voortgebragt, en ofschoon soms zyn hart inwendig er van overstroomde, als hadde hy die gevoelens aen gansch de schepping met vreugde moeten verkondigen, vond hy geene uitdrukkingen, nu hy aen eenen boezemvriend spreken wilde.
| |
| |
Werner had verscheidene malen zynen makker met verwondering aengezien; eindelyk brak hy de stilte en vroeg:
‘Gy had my veel te zeggen, Siegfried?
Die woorden schenen den jongen Nervier uit zyne mymering te doen ontwaken; hy ging tot den visscherszoon, nam hem by de hand en sprak:
‘Werner, ik heb u twee gunsten te vragen.
Het visscherskind zag nog meer verwonderd: in zynen geest was nooit eene andere gedachte opgekomen, dan die van Siegfried als een wezen te beschouwen, zoo magtig, dat het nooit iemand om gunsten bidden kon.
‘Werner - ging de jonge Nervier voort - gy weet dat ik niet gewoon ben myne gedachten met schoone woorden te verbloemen; - ik vraeg u in eens en regt uit: wilt gy myn wapen broeder zyn?
‘Ik!... Uw wapengezel!... ik!... Siegfried ik ben slechts het kind van eenen armen visscher; maer ik heb niet te min geleerd wat het woord wapenbroeder beteekent!... Gy, denkt er niet aen!
‘Ik weet - antwoordde Siegfried ernstig, terwyl hy de hand zyns vriends niet los liet - ik weet door welke onbreekbare banden het broederschap in de wapenen ons vereenigen zou; ik weet dat wy voortaen slechts één wil, één hart, één bestaen zouden hebben; o, ik weet Werner, dat twee wapenbroeders zoo innig aen elkander verkleefd zyn, zoo ver in elkan- | |
| |
ders lot deelen, dat indien gy stierft, ik het regt niet meer hebben zou te leven - en ik herhael; ik bid: Werner, wilt gy myn wapenbroeder worden?
‘Neen, neen, ik vergeet niet welken eerbied den zoon uws vaders toekomt!
Siegfried boog zich nog dieper en zyne stem werd fluisterend, toen hy voortsprak:
‘Vriend! indien ik u deze vraeg doe, is het misschien uit eigenbaet: een wapenbroeder zou het regt niet hebben iets aen zynen gezel te weigeren.
‘Maer hoe is het mogelyk, dat ik iets voor u doen kan?
‘Werner - ging Siegfried voort, als of hy de vraeg niet gehoord had - toen gy dezen avond de wapens van de wanden uwer wooning naemt, om my te volgen, toen gy uwer zuster vaerwel zoendet - is my het harte bang geworden. Werner, hebt gy reeds gedacht wat er van die zuster te midden der gevaren worden zou, indien het noodlot wilde, dat gy uit den stryd niet terug keerdet?
Werner zweeg een oogenblik; er kwam eene traen in zyne oogen; hy werd bleek en vroeg.
‘Gy, zoudt gy haer niet als eenen broeder beschermen?
‘Haer beschermen!... Om haer in de zwakheid te ondersteunen, om een lyden van haer af te weeren, zon ik honderdmael den dood verachten; dat is waer!...
| |
| |
Doch, als eene zuster, kan ik haer niet meer aen het hart nemen... Gy zyt nog zoo jong, Werner, dat ik niet weet, of gy my verstaen zult; - maer om haer te beschermen; om haer te beminnen, zoo als ik het doe, moet gy er in hebben toegestemd. Uwe zuster heeft geene bloedverwanten meer, dan u alleen - vermits haer vader zoo als de myne gestorven is - haer broeder alleen heeft dus het regt te zeggen dat ik haer mag lief hebben!... Wapenbroeder, mag uw Siegfried zyne Elve beminnen - als eene verloofde!... want het is slechts als eene verloofde, als eene aenbedene gade, dat ik haer voortaen beschermen, dat ik haer beminnen kan!
‘Uw groot, edel hart bedriegt u! Hetgeen gy liefde noemt is medelyden!
‘Werner, wanneer ik de eerste dagen haer zag, heb ik soms my omgewend, om in het geheim de traen af te wisschen, die in myne oogen kwam. Ik geloofde dat de ontroering, welke my overmeesterde en welke ik nooit zoo diep gekend had, voortkwam uit de overeenstemming van de ongelukken, die ons getroffen hadden. Ik beminde haer reeds; doch zoo als het kind zyne moeder bemint, wanneer zy het aen het hart drukt; alleen omdat onze zielen elkander toehoorden, naer elkander dorst hadden... Later wanneer ik elke beweging van de lieve, tengere maegd met myne blikken volgde: wanneer elk harer schreden myn hart
| |
| |
deed kloppen, elk harer woorden myne ziel gekluisterd aen haren mond deed hangen; wanneer eene strael harer oogen my voor het zwakke kind zou hebben doen nederknielen, om een woord, en nog een woord, af te smeeken - o, dan heb ik geleerd dat er een gevoel is, grooter en heiliger, dan zelfs de liefde, welke aen den moederboezem het kind vervuld - magtiger dan alles wat men magtig heeten kan!... Zoo is het dat ik myne beminde lief heb!
Op het aenzicht des broeders was een glimlach gekomen, schoon als de weerglans eens hemels. Er glinsterde hem eene toekomst tegen, welke hy voor zyne zuster nooit had durven verlangen. Hy zag haer aen de borst van Siegfried, in zaligheid van liefde, tegen alle gevaer beveiligd en kon haer nog gelukkig droomen - maer Werner vergat niet, dat ook in de liefde eigenbaet bestaen kan; hy antwoordde:
‘Gy bemint haer! Uwe woorden hebben my eenen zwaren last van de borst weg genomen; maer indien de vorstelyke telg van den nervierschen bloede het arme visscherskind tot eene verloofde neemt, zullen de ouderlingen des volks niet tegen zulke verbindtenis, getuigen? Hebt gy het regt, gy de eenige zoon, die van Boduognat's stam overblyft, uwe liefde boven alle ander belang te verheffen?
‘Word myn wapenbroeder, Werner! uwe zuster zal de meeste van alle vrouwen voor my verheven zyn.
| |
| |
Siegfried had de armen geopend, om den jongeling aen zyne borst te ontvangen; de visscherszoon voelde zich door eene onweerstaenbare kracht aen dit hart getrokken! Toch hy deed eene laetste vraeg en die vraeg was in een enkel woord besloten:
‘Zy?
‘Ik hoop! - was Siegfrieds antwoord. Hy hield den jongen vriend in eene omhelzing besloten - en de eerste zoon van wapenbroeder was wederzydsch gegeven.
‘Nu aen onze taek! - sprak Siegfried - De Romeinen zullen het gewaer worden, dat ik bly, dat ik vervoerd ben! Aen hun het eerste deel der feest!
|
|
Auteursrechtvrij