| |
| |
| |
II.
Was het de snelle vlugt des peerds, welke den boezem der vrouw deed beklemd worden? - Wanneer de wind op hare wangen de losse hairlokken des jongelings bragt, wanneer zyn adem over haer voorhoofd zweefde, wanneer zy, door hem ondersteund, byna de kloppingen zyns harten kon tellen - moest de stilte des nachts, het rustige licht der maen, het besef van gevaer, moest alles, in de beminnende maegd niet van ontroering spreken! niet tooverbeelden uit het verledene en
| |
| |
droomen voor de toekomst in haer opwekken, terwy het peerd voortvloog!...
Hare ziel is sterk en kuisch; - toch zy is vrouw! Hoe innig gevoelt zy haer tot den jongeling getrokken, wiens hoofd lydend voor over buigt; hoe verkleefd zou zy den beminde in hare armen tegen de smarte willen verdedigen; hem door woorden van teederheid balsemenden troost in het hart storten! - doch zy durft niet spreken, zoo somber, zoo verglaesd blyven zyne oogen.
Het peerd draegt hen in die stilte immer voorwaerts.
Zy beeft, daer zy denkt, hoe dikwyls in den aenstaenden oorlog de dood boven het hoofd des geliefden gaet zweven; - maer zy ziet in de verbeelding dit magtige, vrye hoofd, terwyl duizende wapens rond hem flikkeren, trotsch en verheven, zoo als zy meermalen Siegfried bewonderde toen hy, vroeger, in de wapenspelen der jongelingen, met zynen gebiedenden blik, met zyne edele gestalte de moedigsten en de schoonsten beheerschtte!... Die verbeelding vertoont hem, daer hy op zyne rondreizen, omringd door de woeste volken, zyne slagbyl verheft, en door de brandende tael van eer en vryheid duizende wapens in de vuisten zyner toehoorders doet trillen!... Hare ziel juicht hem toe - en haer voorhoofd bloost!... Niet altoos zal het oog des geliefden zoo vreeselyk, zoo dreigend zyn! Eens komen er dagen van stilte, van liefde! Dan wordt het koude
| |
| |
wapen uit zyne handen weg gesmeten! De stralen dier oogen doen niet meer sidderen van schrik!... O, zy ziet hem aen hare voeten gebogen; hare hand voelt de zyne beven! zy staen naest elkander voor een altaer! en het harte versmelt haer van liefde, van dankzegging, onder den eersten bruidszoen!
Ontgoocheling!... Nu overweegt zy dat Siegfried, na het lange afwezen, niet een enkel woord gesproken heeft, dat haer betrof.... Hy denkt aen de vrouw niet meer welke met hem op het peerd wordt voortgedragen.... Was de mannelyke borst des jongelings dan te ruw en te trotsch, opdat hy ooit de liefde eener vrouw zou afsmeeken, om ooit voor eene vrouw geknield, haer om de zoete liefde te danken!... Hy zou dan nooit beminnen, hy!... Het werd koud in de ziele van Hilda en zy ook boog het hoofd, om eene traen, die haer in de oogen kwam, te verbergen.
Onverwachts werden die beider, verschillende overwegingen gestoord, door het geblaf van Siegfrieds doghond, die tegen de pooten van het peerd opsprong, als wilde hy het doen stil houden.
‘Er moet gevaer zyn! - sprak de jonge Belg - Stil! zwyg Held! uw geblaf zou ons verraden! Stil!
Aen den oever der rivier zag men eene kleine, leemen hut; het was stil en kalm in den omtrek; doch Siegfried merkte aen:
| |
| |
‘Er zyn Romeinen in die wooning!... zie, dat zyn hunne peerden, ginds, aen dien boom gebonden!... Ha, Held kent de reuk der vyanden; hy heeft zyne proefjaren gedaen! Hy zal zynen meester het spoor der wraek niet doen verlieren.
‘Mogelyk zyn er ongelukkige menschen door de vreemdelingen verrast geworden! - zegde Hilda.
‘Dan ware het eene lafheid die niet te helpen! Ik wil zien! - Siegfried was reeds van het peerd afgesprongen, den toom aen zyne gezellin overlatende.
Omzichtig naderde hy de hut, door den doghond voorgeloopen; weldra hoorde hy er zangen in eene uitheemsche tael, vermengd met luide schaterlachen, uit opstygen. De deur, welke de eenige opening was, langs waer men in de wooning lucht ontvangen kon, vermits er geene vensters in de wanden van klei en zamengevlochtene takken waren, stond geopend. Siegfried kon met eenen oogslag alles zien wat er binnen gebeurde.
By het smookende licht eener fakkel stond een drietal romeinsche soldaten rond eene houten tafel. Hunne gebaren en hun luide lach verraedden de dronkenschap. Zy waren over de tafel gebogen om met hebzuchtige blikken de rollende teerlingen te volgen, welke beurtelings door hen met koortzigen drift werden gesmeten.
Zoo zeer was hunne aendacht door het spel geboeid,
| |
| |
dat zy schenen vergeten te hebben, welke andere menschen er nog in de hut waren. Op den grond van harden klei lag een stervende ouderling. Zyn hoofd werd ondersteund door een meisje, dat nevens hem knielde. Waerschynlyk had die man, niettegenstaende de zwakheid van den hoogen ouderdom, gepoogd zyne wooning tegen de schennis der vyanden te verdedigen; want in zyne zilverige hairen kleefde er bloed en het vloeide over de rimpelige wangen, waerop de bleeke kleur des doods haer reeds begon te verspreiden. Hy sprak niet meer; maer twee doffe, klamme tranen rolden uit de oogen, welke hy met onbeschryfelyke uitdrukking van teederheid en medelyden naer het knielende meisje rigtte.
Vischnetten en eenige vischhaken, welke aen het bruin gerookte, puntige rietendak waren opgehangen, toonden welk beroep in de noodwendigheden dier bewooners van den oever der rivier voorzien moest.
‘Twee en aes! ik geloof dat dit spel vervloekt is! - zoo brak een der Romeinen in gramschap de stilte, welke een oogenblik by het volgen der kansen van het spel geheerscht had.
‘Slecht voor u, makker! - antwoordde een andere - Ha! vier en zes!... Aen my den buit!
Siegfried bleef onbewegelyk. Als of hy aen het gevaer niet dacht, vergat hy zich zelven in het beschouwen van het meisje, door wie het hoofd van den
| |
| |
gewonden ouderling ondersteund werd. In haer was nogtans niets, dat op andere tyden, den oogslag des onverschilligen zou hebben geboied: zy was klein van gestalte en zwak van lichaem. Maer, zoo zy daer zat, met den arm om den hals des grysaerds geslagen, als of zy hem beschermen wilde en tevens eenen laetsten, wanhopigen toevlugt by hem zocht, was zy schoon, van die betooverende schoonheid, welke soms de reine, liefdevolle ziel aen het maegdelyke wezen geeft. Siegfried zag uit de blauwe oogen der jonge vrouw tranen vloeijen, en van den eersten stond gevoelde hy dat er iets in hem aen die droefheid beantwoordde, dat er een deel van zyn eigen zelven tot het zwakke, lydende kind heen vloog. Zy ook, zy weende, waerschynlyk, om het verlies eens vaders! zy leed de smarte onder welke hy gebogen ging!... Hy voelde van nu af, onoverwinnelyk, zyne ziele door eene innige zusterschap aen de weenende maegd verbonden. En hoe diep ook het medelyden was, dat hem tot haer trok, toch lag er ook iets in dit gevoel, dat hem zoet was, dat het hem tot een zonderling genoegen maekte haer te blyven aenzien!
Nu had de derde Romein de dobbelsteenen opgenomen; hy wierp. Een dubbele vloek werd door de twee andere soldaten uitgeroepen. De laetste speler zegde met gemaekte kalmte:
‘Vyf en zes! Gy hebt verloren!... Aen my!
| |
| |
De beweging, welke hy maekte, om zich tot het meisje, dat zich aen den grysaerd vastklampte, te wenden, en de onbeschofte lach op zyn gelaet deden nu al te klaer zien, welken prys door de eerloozen op het spel gezet was. Ook poogde de oude man nog eens al zyne krachten intespannen om zich van den grond ten stryde op te rigten. Te vergeefs; hy viel magteloos neder....
Doch Siegfried was binnen getreden.
De Romeinen bleven by die onverwachte verschyning eenige stonden verwonderd stilstaen. Siegfried's stap was koortsig; nogtans hy deed geweld om zich zelven meester te blyven. Met verheven hoofde naderde hy de tafel, greep de dobbelsteenen, en zegde:
‘Aen my de kans!
Hy smeet, doch ongelukkig; want een spottende lach was het eerste antwoord der vreemdelingen.
‘By Jupiter! wat is dat voor een wildemans kind? - vroeg dan een der Romeinen.
‘Gy hebt verloren! Nu is het meer dan tyd te zeggen wat u de stoutheid geeft hier te verschynen? - riep een andere.
Aen den hoonenden toon hunner stem scheen Siegfried die woorden verstaen te hebben; want zyne lippen spanden zich met eene uitdrukking van verachting, tartend en wreed, en de wolvenhuid, die hem tot mantel diende, achter uit werpende, antwoordde hy:
| |
| |
‘Indien ik met uw kinderspel verloren heb, zal dit misschien eenen vryen man beter passen! - en hy sloeg het scherp zyner byl in de tafel.
De vyanden sprongen achterwaerts om hunne zwaerden uit de scheede te trekken.
‘Voorwaerts! Val aen, Held! - riep Siegfried zynen doghond toe, de brandende fakkel op den grond stampende, en zyne strydbyl, door den forschen arm gedreven, slingerde reeds door de lucht.
Ofschoon de onversaefde dapperheid onzer vaderen dikwyls hun belette het getal der vyanden te tellen, had Siegfried's tegenwoordigheid van geest hem doen berekenen, dat de duisternis, in den ongelyken stryd, hem een voordeel zyn moest. Tegen den wand der hut gesteund, kon zyn wapen niets dan vyanden treffen, daer hunne slagen, terwyl hy heen en weer sprong, dikwyls moesten verloren gaen. Zelf konden zy, vervoerd door woede en in de verwarring des gevechts aen elkander hunne zwaerden noodlottig doen worden. - Niemand sprak. Het gekletter der wapens, vermengd met de hyging van de borsten der stryders was alles wat men gedurende eenige oogenblikken hoorde; - die nare oogenblikken moesten lang zyn, als eene eeuwigheid, voor den grysaerd en het zwakke meisje, die zoo onverwacht eenen verdediger hadden gevonden!...
Op eens verhief zich een snydende, yselyke gil. Er
| |
| |
was een stond van angstvolle stilte; daerna hoorde men pynlyke, versmoorde klachten. - Siegfrieds doghond hing aen de borst van eenen der Romeinen en in de duisternis zag men de oogen van het dier als kolen vuers fonkelen, terwyl het met zyn magtig gebit den gorgel des vyands verscheurde. De Romeinen, om hunne bygeloovigheid bekend, werden by het hooren van dien zoo akeligen schreeuw des doods, door eene onweerstaenbare vrees bevangen. De doghond niet gezien hebbende, konden zy zich geene rekenschap geven van die folterende magt onder welke hun makker verstierf. Ook deinsden zy terug naer de deur der hut.
Daer, in den kring van het licht der maen gekomen zynde, bleven zy op nieuw verlamd door verdubbelde vrees. Zy ontmoetten er aen den ingang de witte gestalte van Hilda. De jonge vrouw had niet kunnen nalaten Siegfried te volgen, toen zy hem niet zag weder keeren. Met den toom des peerds in de hand was zy tot aen de visschers wooning gekomen. Hare regterhand omklemde het offermes, dat haer nooit verliet en in andere omstandigheden dienen moest om op den altare der Goden het bloed der slagtdieren te doen vloeijen. De belgische vrouw was krachtig genoeg, om in gevaer dit wapen ter verdediging des beminden tegen de verdrukkers van haer land te gebruiken.
| |
| |
Doch zoo zeer waren de Romeinen overmeesterd door de geheimvolle vrees over hetgeen hunnen medegezel in de hut de yselyke kreten had doen slaken, dat alle tegenwoordigheid van geest en alle magt, by het zien dier blanke verschyning hun ontgaen was. Hunne armen bleven uitgestrekt, zonder het hun nog mogelyk was de slagen van Siegfried af te weeren. Zyne byl viel neder; - zy deed onder haer doorklievend gewigt eenen der vreemdelingen in het zand tuimelen. Nu bleef er slechts één vyand over, en het was Siegfried niet moeijelyk ook dezen ter aerde te vellen.
Nog beefde zyne stem van de brandende vervoering, toen hy de jonge priesterin herkende, en zegde:
‘Hilda! er zyn ongelukkigen, die uwe hulp behoeven. Hecht myn peerd aen den styl der deur vast. Een schelmstuk te meer is door de haterlingen gepleegd.
Toen Siegfried met de jonge vrouw was binnen getreden, werd de fakkel, die men op den vloer vond, weder ontsteken aen eenige vonken van smeulende assche, welke nog in den haerd lagen.
De gewonde ouderling en zyn kind zag men naest elkander op den grond uitgestrekt, even bleek, even onbewegelyk. Het meisje had in den angst, in de hevige aendoening, het bewustzyn verloren. Siegfried boog zich tot haer - en langen tyd bleef hy zonder zich weder opterigten.
Het lieve hoofd van het visscherskind lag op de borst
| |
| |
des grysaerds, zoo schuldeloos, zoo kalm, als hadde zy, te midden van het tooneel der verwoesting, aen het harte des vaders de oogen gesloten, om met betrouwen van liefde, den slaep des doods in te sluimeren. Nogtans kon de jonge man met een gevoel van vreugde zich verzekeren, dat de ademhaling, het leven, nog overbleef. En, zoo zy daer lag, hadde hy misschien in de bewondering dier reine, stille schoonheid, de omstandigheid, waerin hy zich bevond, kunnen vergeten, indien niet door eenige druppelen van het bloed des grysaerds, tot op haer voorhoofd gesprenkeld, er de matte, blanke kleur bevlekt geweest ware.
Hilda was reeds naest de lydenden geknield. Zy had het hoofd des gewonden op haren schoot genomen, zoo als het vroeger zyne dochter deed. Het was de oude man, die eerst de oogen opende. Verwilderd en nog met afschrik liet hy die reeds door den dood gebrokene oogen in de kamer ronddwalen. Hy zag Siegfried; de vader begreep dat zyn kind gered was! Een lach, zoo zoet, teekende zich op het gelaet des stervenden, dat de bleekheid des doods voor een oogenblik er schoon van werd. Dankbaer trachtte hy de armen te verheffen; doch hy kon niet meer. Byna onverstaenbaer stamelde zyne stem.
‘Ik dank u... Myne kinderen... Zy blyven alleen in de wereld... Bescherming.
Allengs verdween de lach van zyn aenzicht. Nog
| |
| |
eens zochten zyne handen die van de bewustelooze dochter; maer reeds waren de handen des stervenden koud - en zy voelden het lichaem van het geliefde kind niet meer.... Zyn hoofd was neder gevallen, om nooit meer zich op te rigten...
|
|