| |
| |
| |
V.
Het huis van Mynheer Devries was den ganschen dag vol blyde bedryvigheid.
Het groote nieuws dat de jonge Juffer ging trouwen was weldra bekend geworden.
De voldoening scheen uit de harten der verliefden te zyn overgestroomd, om zich tot aen de minste der dienstboden mede te deelen.
De dienstboden verheugden zich over het geluk hunner meesteres; maer zy berekenden ook, van nu af, dat er ten huize van hunnen heer feesten zouden gegeven worden, die eene bron van profyten, voor hen moesten worden.
| |
| |
En het bederft nooit iets aen de voldoening die men over het geluk van een ander gevoelt, wanneer men in dit geluk een voordeel voor zich zelven kan vinden.
Ook vloog het werk voor der hand weg, daer men toebereidselen maekte tot de plegtigheid der verloving, die in den avond zou plaets hebben.
Dan ook waren de bezoeken buitengewoon talryk, die opvolgend by Eliza werden afgelegd.
Geen wonder! Menig Juffertje, harer vriendinnen, had nog voor den noen de tyding van het aenstaende huwelyk vernomen.
Want de Baron van Teck, die onkosten verzag, had na zyne overeenkomst met Devries, om nieuw betrouwen en dus nieuw krediet te winnen, er geen geheim van gemaekt dat het huwelyk tusschen zynen zoon en de dochter van den ryken koopman was vast gesteld.
Hy wist hoe schielyk nieuws van dien aerd zich verspreiden kan.
Er zyn zoo veel moeders met huwbare dochters, die alle kansen van huwelyk berekenen - zoo veel jonge dochters die (enkel uit nieuwsgierigheid?) alle huwbare, jonge heeren hunner kennis in het oog houden, dat zoodra er een is toegepast, het nieuws als eene zaek, die het algemeen belang betreft, van mond tot mond wordt overgeleverd.
Wanneer moeders en dochters het eens zyn om iets ruchtbaer te doen worden, is immers de kracht- | |
| |
dadigste aller wyzen van bekendmaking gevonden?
Het is waer dat men, hier en daer, in de vrouwelyke byeenkomsten, nog al het een en het ander tegen het huwelyk van Eliza wist in te brengen.
De ergste van al die bedenkingen bestond hier in, dat de Baron van Teck geen geld bezat, en men vreesde, uit goedhartigheid, dat de dochter van den koopman door de edellieden niet gekozen was, dan om zich van de fortuin des vaders meester te maken.
Doch Hendrik was zulke schitterende jongeling, en het is zoo schoon het vooruitzicht te hebben van Mevrouw de Baronnes te worden genoemd, dat meer dan een meisje, terwyl zy een weinig hoogmoedig hare vrees te kennen gaf, misschien heimelyk in het hartje wel eenige afgunst gevoelde.
Nogtans de wellevendheid verbiedt dikwyls alles te laten zien wat in de ziel omgaet, en de opperste kunst voor Juffers is het niet zich wellevend te toonen?
Daerom was er niet eene van Eliza's vriendinnen of zy wist, in de zoetste en de gevoeligste woorden, hare belangstelling uit te drukken, wanneer zy, door inspannning van al de fynheid die de vrouwelyke geest kan ingeven, het zoo ver had gebragt, dat de kennis der groote zaek haer, in behoorlyken, vorm werd toevertrouwd.
Eliza moest dus den ganschen dag dankzeggen en blozen van geluk.
| |
| |
Alleen de blik haers vaders bleef ernstig, zelfs vol onrust.
De koopman had zich in zyn kantoor opgesloten en scheen aenhoudend te willen werken; maer zyne pen bleef menigwerf op het papier stil, daer hy in lange peinzeryen verzonk.
Tot nu toe had hy de zaken laten vooruitgaen, niet omdat hy zich het moeijelyke zyner gesteltenis ontveinsde; maer onder het beheer van een gevoel, eigen aen sommige karakers, die liever het gevaer te gemoet treden, dan werkeloos en in angst zyne slagen af te wachten.
Daer en boven, Devries wist dat zoo de dwinglandy en de verkwistingen van Ward bleven voortduren, Eliza niet alleen in hare liefde kon gekwetst worden; maer onvermydelyk tot den bedelstaf zou worden gebragt.
Zyn lot en het lot zyner dochter moest kortelings eene beslissing vinden.
Wanneer Ward in de kamer, daer, boven het hoofd van den koopman, den roes zyner dronkenschap zal uitgeslapen hebben, wil Devries hem bekend maken dat het huwelyks kontrakt heden moet worden gesloten.
De stryd zal dus eene ontknooping nemen.
De gryze koopman zag dit oogenblik met vrees te gemoet, en nogtans zyn hart joeg van koortsig ongeduld om het bereiken.
| |
| |
Te midden der duizende gedachten, die in zyn brein omwoelden, scheen God hem eene hulp toe te zenden.
Hy ontving, kort na den middag, eenen brief, waerin hem de tyding werd gemeld, dat eene aenzienlyke som, die hy in een bankroet meende verloren te hebben, binnen weinig tyd hem zou worden uit betaeld.
Dien ten gevolge kon hy des te meer besteden om het stilzwygen van Ward af te koopen.
Maer zoo de vyand zich ten geenen pryze liet vermurwen?... Devries zou zich vernederen: hy zou bidden hy zou des noodig list gebruiken!... Maer zoo dit alles niet baette?...
De vader werd in die overwegingen gestoord door een gerucht dat zich eindelyk in de kamer, waer hy Ward had gelaten, deed hooren.
Devries begaf zich naer boven.
‘Ha! ge zyt daer! - zegde Ward, toen de oude koopman binnen trad.
Devries bezag vleijend het walgelyk wezen dat afgemat door de overdaed zich in eenen leunstoel uitstrekte; hy gaf ten antwoord:
‘Ik ben verheugd dat de slaep u goed heeft gedaen!
‘Wanneer men een rein geweten heeft is de slaep zacht - antwoordde Ward, die met de rede zynen valschen, tergenden grimlach had terug gekregen - Niet waer, Mynheer Devries? Gy moet dit ondervonden hebben!
| |
| |
‘Gy weet wel - zuchtte de grysaerd - dat ik lyde, dat ik in onrust leef!
‘Bah! voor eenige kleine geschillen die er soms tusschen ons opryzen! Ik wil u geen kwaed, beste, lieve vriend! Uw welzyn is immers het myne! Ik houd veel aen uwe vriendschap.
De toon dier woorden gaf klaerblykend nydige spotterny te kennen; doch Devries antwoordde ootmoedig:
‘Het is om onzer vriendschaps wille dat ik u over myne duerbaerste belangen kom raedplegen.
‘Och, ja!... het huwelyk van Juffer Eliza!... Ik denk u reeds myne meening daer over gezegd te hebben!... Het is wreed my op nieuw daer mede te kwellen. Ik heb pyn in het hoofd... eene pyn der hel!
Ward sloot de oogen als of hy het licht niet verdragen kon; maer inderdaed om in zyn geheugen, dat door de dronkenschap was verward geworden, terug te brengen wat in den morgend was voorgevallen.
Devries wist wel hoe Ward te doen luisteren. Hy hernam:
‘Het zal u aengenaem zyn te vernemen dat ik heden eenen brief heb ontvangen, die meldt hoe een deel myner fortuin, dat ik in een bankroet meende verloren te hebben, binnen kort my zal worden betaeld.
‘Die bankroetier moet een dommerik zyn! - lachte Ward; - doch hy greep het schrift; in een oogenblik had hy kennis van den inhoud genomen.
| |
| |
‘Het is geene kleine som! - zegde hy en zyne valsche, witte tanden vertoonden zich als die van een roofdier dat eene prooi beloert - Gy zyt toch een gelukkige schelm, Mynheer Devries!... Het is goed dat Ward er zyn deel zal van hebben.
‘Niets slechts een deel; maer het gansche beloop indien wy elkander verstaen.
‘Ja! ja, ik begryp...
Ward scheen zich te bedenken; maer het gevolg er van was dat hy eene opmerking maekte, waer aen Devries zich niet verwachtte.
‘Gy moet nog verduiveld ryk zyn - zegde hy - om zoo veel geld zoo maer gewillig weg te geven!
‘Integendeel, de verkwistingen, die gy sedert eenige jaren doet, hebben my zoo ver gebragt, dat ik de armoede te gemoet zie. Maer ik wil myn kind redden, alvorens ik in den afgrond neder stort; daerom verlang ik dit huwelyk te zien voltrekken; daerom zal geene opoffering my te groot schynen!
‘Ha! gy zult geld noodig hebben. Des te beter.
‘Hoe beter!
‘Ja, vermits het nu myne beurt gaet worden er u aen de hand te doen. Dat het goed is verstandige vrienden te hebben, wanneer men in den nood komt, zult gy nu ondervinden.
‘Maer ik versta u niet! Gy zoudt geld hebben?
| |
| |
‘Geld! Goud! met hoopen!... hier! - en Ward tikte met den vinger op zyn voorhoofd.
‘Zie my zoo verwonderd niet aen - ging by voort - Ik heb tot nu toe met duizenden verteerd; weldra zal het met millioenen gaen!... Dat is schoon, niet waer, Devries?
Eliza's vader hief, dankend, den blik ten hemel. Hy hoopte een oogenblik dat God den vyand onschadelyk had doen worden door hem met zinneloosheid te slagen.
‘Gy gelooft my niet - hernam Ward - Welnu ik zal u de kunst van millioenen te winnen eens gaen uit leggen... Mag ik eerst vragen of gy reeds het middagmael hebt genomen?
‘Neen, ik heb den Baron van Teck en Mynheer Hendrik ten eten gevraegd.
‘Wat uer?
‘Vyf ure!
‘Goed! dan zal ik er byzyn; ik noodig my zelve... Het is nog tyd om u alvorens myn plan uit een te doen. Zet u neêr, Mynheer Devries, en luister:
‘Maer, Ward, ik heb over andere zaken te spreken.
‘Gelooft my! Dat alles hangt aen een! Gy zult het gaen begrypen! En dan, verduiveld! het betreft uwe fortuin zoo wel als de myne!... Men leert niet alle dagen millioenen winnen!
Devries wilde spreken; maer Ward bragt hem met een teeken tot zwygen en vervolgde:
| |
| |
‘Om geld te winnen moet men het een ander doen verliezen. Niemand verliest gewillig. Dus om te winnen is het noodig te bedriegen. Het beste middel om daer in te gelukken is de driften der tegenparty te streelen. En vermits de liefde tot het geld de sterkste drift is in onze wereld, moet men de menschen de hoop op winst voorspiegelen, om hen in de netten te krygen. Met vogels vangt men vogels. Dat is het eerste en het eenigste gebod van den handel. Verstaet gy, Mynheer Devries?
‘Ik wacht met ongeduld wat gy wilt besluiten. Ik zal niet redetwisten, alhoewel ik kan aenmerken dat de handel, die de weldaden van Gods schoone schepping over gansch de aerde verspreidt, een eerlyk en aller nuttigst bedryf is.
‘Hoe kinderachtig!... Wy hebben wel tyd ons met zulken handel bezig te houden! Maer ik hoor geern dat gy met ongeduld luistert. De klank van het woord millioenen is ook zoo boeijend!
‘Ter zake!
‘Gy zyt haestig, lieve vriend!
‘Ik heb tegen vyf ure den heer van Teck ten eten gevraegd. Het is er vier.
‘Juist!... Wy waren dus over eengekomen dat wy moeten geld winnen, en dat het onmogelyk is er aen te geraken, zonder een weinig te bedriegen.
‘Ward, waerom my beleedigen?
| |
| |
‘Ik noem de zaken met hunnen naem... Ziet ge wel, Mynheer Devries, er is niets onverstandiger dan het geld uit den zak of uit de kas van iemand te nemen, op eene wyze dat men er voor tot de galei veroordeelt, dat men er voor brandmerkt, zoo als men u gedaen heeft, lieve heer Devries!... Maer de menschen vrywillig hun geld u in de handen te doen brengen, u te doen achter na loopen, op dat gy het zoudt aennemen, en millioenen te gelyk binnen stryken, dat is den hoogsten trap van de kunst, en wy gaen beproeven of wy dien trap kunnen bereiken.
‘Maer, ik versta niet...
‘Zeg liever dat gy niet wilt verstaen!... Een gryze koopman, die van de onnoozelste niet is, zoo als gy, moet reeds begrepen hebben wat ik wil ondernemen... Ha! gy houdt u schynheilig gezicht! Welnu, dan zal ik in de byzonderheden komen.
‘Maer, Ward, de tyd gaet voorby!
‘Later!... Eerst het een en dan het ander!
Ward haelde koelbloedig eenige papieren uit den zak, en zegde:
‘Ik heb u myn plan vroeger niet willen bekend maken omdat het geweten van een ryk mensch dikwyls gekwetst wordt door iets wat men in den nood over het gemoed kan krygen. Zoo lang gy u in voorspoed bevond was het gemakkelyk eerlyk te zyn. Thans zult gy niet al te nauw zien.
| |
| |
Het bloed des gryzen koopmans kookte van ongeduld en verkropte gramschap; maer hy wist dat er niets te winnen was met tegen te spreken, en bleef zwygend.
‘Wy beginnen de zaken in het groot om door hunnen glans de oogen te verblinden van hen, die te scherpzichtig zyn, wanneer het kleinigheden betreft - ging Ward voort - Het is eene naemlooze maetschappy die wy zullen inrigten, en iedereen die honderd Franken bezit kan er deel in nemen. Er zyn gazet-schryvers genoeg die zich laten omkoopen of misleiden: zy zullen uit trompetten dat onze onderneming gouden bergen moet opleveren. Uw naem, die zoo gunstig bekend is, boezemt vertrouwen in. Het ware goed dat gy nog eenige andere menschen van aenzien ter hulp kondet roepen om de zaek te beschermen... Dan betwist men zich de actiën die wy uitgeven... De prys er van klimt hooger en hooger.... Later, wanneer het geld binnen is, kunnen wy er uit scheiden wanneer wy willen.. De actiën dalen; maer onze zakken zyn gevuld... Men werpt de schellen weg, wanneer de citroen is uitgeperst.
‘Maer dat is eene echte dievery!
‘Die meer dan eenen goeden kant heeft. Zoo het u belieft den omzendbrief te lezen, dien gy gaet onderteekenen, zult gy zien dat onze maetschappy ten doel heeft eene nieuwe colonie, of volksplanting, in Amerika
| |
| |
te stichten. Er worden dikwyls actiën uitgegeven door maetschappyen die nooit in werking komen, en waervan de stichters niets anders van zin waren dan het geld der dommerikken binnen te doen. Wy, om te bewyzen dat onze zaek op echte gronden berust, zullen eenige honderde menschen over zee zenden, die hunne krachten, hun geld, in den vreemde willen dragen. Indien zy ginds ontgoocheld worden, dan toch hebben zy de hoop gevoed schatten te verzamelen. De hoop en de ondervinding, die wy verkoopen, kunnen nooit te duer worden betaeld.
‘Het is niet slechts eene diefte, die gy voorstelt; het is de ellende voor honderde huisgezinnen.
‘Ieder voor zich zelve!
‘En gy denkt dat ik mynen naem daer toe zal laten gebruiken?
‘Ja, vermits ik hem noodig heb, uwen naem!
‘Ik heb u al gegeven wat gy tot hier toe hebt gevraegd; maer eenen deugniet zult gy van my niet maken.
‘Dat moet nogtans niet moeijelyk zyn, vermits ik reeds vroeger in die taek ben gelukt.
‘Ik heb er gansch myn leven voor geboet u aenhoord te hebben. En ik bemoei my niet met zaken zoo als gy voornemens zyt er te doen.
‘Gy zult wel!
‘Neen.
‘Ik wil het!
| |
| |
De lippen van Eliza's vader beefden als of er hem een vloed van gloedende woorden uit de borst ging stroomen. Doch de koude lach van Ward bleef zoo spottend en zyne oogen waren met zoo veel vastheid op den ouden koopman gevestigd, dat deze de woorden in zynen gorgel voelde verstikken.
‘Ik heb u gezegd dat ik wil!... hernam Ward, de papieren voor Devries leggende.
Dan schoof hy pen en inkt naer hem toe, en zegde:
‘Teeken!
Devries gevoelde dat de misdaed, door hem in de jonge jaren gepleegd, aen den man die zyn medepligte was geweest, het regt gaf hem door het voorstellen van schelmstukken te beleedigen. Hy overwoog daer en boven dat er, tot na het huwelyk van Eliza, tyd moest gewonnen worden, ten allen pryze. Later zou hy middelen beramen om de uitvoering van Ward's eerlooze plannen te verhinderen. Doch de schande eene misdaed te moeten veinzen, de worsteling tegen zyn eigen gevoel van eer, was zoo pynlyk, dat hy verscheidene oogenblikken bleef zonder eene beslissing te kunnen nemen.
‘Het is vier en half ure! - zegde Ward naer het uerwerk wyzende, dat op den schoorsteen was geplaetst - Er blyft niet veel tyd over.
Devries deed geweld op zich zelve. Hy nam de pen en onderteekende den bedrogvollen omzendbrief, waer- | |
| |
door kennis van het ontworpene plan zou gegeven worden.
‘Braef zoo! - Ward stak het schrift in den zak - Morgen zal ik uwe vrienden en kennis bezoeken... Gy zult zien, beste vriend, dat uw naem als een uitmuntend lokaes kan dienen.
‘Nu ik aen uwe verlangens voldaen heb - zegde Devries - hoop ik dat gy de myne niet zult tegen kanten.
‘Gy houdt er dan toch aen! - Ward gebaerde medelyden en verachting - op het oogenblik dat ik u verstandiger meende te zien worden, valt gij in uwe kleingeestigheid terug. Welhoe! gy hebt de faem schatryk te zyn; uwe dochter is schoon; wy hebben geld noodig; en gy zoudt haer ten huwelyk geven aen iemand die op uwe beurs zal moeten leven; daer wy, integendeel, ook van dit huwelyk eene winst gevende handeling kunnen maken.
‘Eliza bemint haren toekomenden bruidegom.
‘De liefde van een meisje! Eene inbeelding, eene gril, iets wat zy even goed morgen, of overmorgen, of binnen eene maend gevoelen kan voor eenen anderen, die de goede hoedanigheid zou hebben wezentlyk ryk te zyn. Ik weet wel dat Juffer Eliza zal zuchten, zal weenen; maer wat zyn vrouwen tranen? - Regen voor den zonneschyn!... Toon u krachtig Devries, in ons aller belang!
| |
| |
‘Ward gy hebt nooit een hart gehad. De liefde is niet altoos eene gril, zoo als gy haer noemt; dit gevoel kan soms een gansch leven in zich zamen vatten! Is het niet sedert Eliza bemint, dat zy kracht in ziel en lichaem heeft terug gewonnen? Haer van den beminden afrukken, nu hare wenschen op het punt zyn volbragt te worden, ware haer een slag toebrengen, waer onder zy bezwyken zou. Gy begrypt dat ik den moordenaer van myn kind niet wil worden.
‘Het is uwe eigene gekheid die het zoo ver heeft laten komen.
‘Ik ben vader!
‘Ja, ja, groote woorden!... Maer ik versta beter de tael der cyfers dan die des gevoels!... Hoe veel moeten de van Tecks wel hebben om met uwe dochter te trouwen?
‘Ik heb dry honderd duizend Franken als bruidschat beloofd.
Ward sloeg van gramschap met zyne vuist op de tafel.
‘Heb ik het niet gezegd! - riep hy uit - Gy beweert geen geld meer te hebben, en gy werpt gansch eene fortuin weg!... Ik geloof, Devries, dat gy uwen vriend Ward wilt voor den gek houden.
‘Die som hoort volgens alle goddelyke en menschelyke wetten aen Eliza toe: zy is het beloop der erfenis aen Eliza door hare moeder zaliger na gelaten.
‘Hoor! - snauwde Ward den ouden vader toe -
| |
| |
erfdeel of geen erfdeel, ik verzet my tegen dit huwelyk, met of zonder bruidschat!
‘Gy wilt my tot het uiterste dryven!
‘Ik ben niet dom, en ik zie wel dat gy met den grootsten tegenzin myne vriendschap behoudt. Gy zyt zoo zonderling, mynheer Devries, dat gy uw vriend ter deure zoudt uitwerpen, indien gy de gevolgen daer van slechts voor u zelven moest vreezen. Zoo lang het huwelyk van Eliza niet gesloten is, blyft niet alleen uw lot, maer het lot uwer dochter in myne handen. Het lieve kind is myn waerborg. Op haer hoofd steunt myne magt. Gy ziet, Devries, dat ik in uwe ziel kan lezen, en ik verzeker u dat ik myne wapens niet wil neêr leggen, dat ik u niet zal laten ontsnappen!
Die onbeschaemde verklaring toonde zulke koude, helsche berekening van wegens den booswicht, dat de koopman zich niet langer kon bedwingen. Regt staende, sprak hy:
‘Inderdaed, gy hebt juist geraden, met te denken dat ik my zou blootstellen aen alles wat men in de wereld kan vreezen, uit liefde tot myne dochter! Eliza is voor my geheiligd en ik wil dat gy hare gevoelens eerbiedigt!.... Gy lacht weêr!.... Gy spot omdat gy ziet dat de verontweerdiging niet langer in myne borst kan besloten blyven!..... Ik verwittig u dat ik voor niets zal terug zal deinzen!
‘En wat zoudt gy doen? - vroeg Ward, die als
| |
| |
de meeste booswichten in de wezentlykheid een lafaerd was en met onrust den dreigenden, vlammenden blik van zynen ouden gezel op hem voelde branden - Gy kunt my toch niet doen zwygen!
‘U doen zwygen!
Devries werd doodsbleek. Zyne handen beefden. Het vuer zyner oogen werd zoo somber dat Ward in angst zich achterwaerts trok. Nogtans de grysaerd behield magt genoeg op zich zelve, om nogmaels de gramschap in zyne borst te kunnen terug drukken. Hy klemde de handen op zyn voorhoofd, waer uit groote druppelen koud zweet op braken. Zyne stem, alhoewel dof, was smeekend, toen hy hernam:
‘Gy zult medelyden hebben met een ongelukkig kind dat nooit aen iemand iets misdaen heeft!
Ward dacht dat het de schrik was die Devries van toon deed veranderen. Die veronderstelling gaf nieuwe vastheid aen den klem zyner woorden. Ook zegde hy:
‘Gram worden kan niet baten!... Gy weet wel dat gy voor my het hoofd moet buigen, wanneer ik het wil!
‘Ja, ik zal het hoofd buigen.... en bidden!... Gy hebt my reeds veel doen lyden; maer indien gy ditmael erbarming hebt, zal ik gansch myn leven u dankbaer blyven... Ik zal voor u werken; ik zal uwe slaef zyn!.... Maer veroordeel myne dochter niet tot de schande, tot den dood!
| |
| |
‘Ik kan niet veranderen dat zy de dochter is van eenen gewezen galei-slaef... van eenen gebrandmerkten dief!
Er waren eenige oogenblikken stilte. De pynlykste aller gewaerwordingen stormden in het hart van Eliza's vader. Het bloed brandde hem in de aderen; hy hoorde het zieden er van in zyne hersenen; het werd hem donker rood voor de oogen. Hy voelde dat de rede hem begon te verlaten, dat hy zich op den booswicht ging werpen om hem te versmachten. Doch hy worsstelde nog uit al zyne kracht tegen die opbruissching van toorn. Zyne oogen staerden strak ten gronde, als of hy vreesde zich zelve niet langer te kunnen bedwingen zoo hy den tergenden blik ontmoette van Ward, die in den grysaerd niets dan teekens van neêrslagtigheid meende te bespeuren.
Op dit oogenblik kwamen de zilvertoonige klanken der klok van het uerwerk, de stilte onderbreken.
Het sloeg vyf uren.
De tyd was gekomen.
Devries deed een laetste geweld op zich zelve. Hy vouwde de handen te zamen; viel geknield voor Ward op den grond neder; de stem die uit zynen verscheurden boezem opkwam, was byna onverstaenbaer; hy smeekte:
‘Ward! er is geen oogenblik te verliezen!... Ik geef u myn bloed, myn leven!... Gy ziet ik kruip
| |
| |
voor u op de knien!... Maer ik kan myne dochter niet in het ongeluk dompelen... Ik bemin myn kind!...
‘Gy maekt u belachelyk.
De booswicht stootte met ruwheid den knielenden grysaerd weg.
Devries stond regt. Het hair rees hem te bergen; zyne oogen schenen den akeligen glans en de hardheid van stael te krygen; zyne vuisten trokken krampachtig toe.
‘Gy wilt dus niet? - vroeg hy eene laetste mael.
‘Neen!...
‘Welnu, dan is het te laet!
Devries wierp zich op den schelm; greep hem by de keel; in een oogwenk had hy hem ten gronde geworpen.
Ward poogde te schreeuwen; maer den gorgel werd hem zoo sterk toegewrongen dat hy niets dan een ratelend geluid kon doen hooren.
‘Het is te laet! - riep Devries hem in het oor terwyl hy hem de knie op de borst drukte - Dat uw eigen bloed op u terug valle!
Hy had een mes van de tafel gegrepen. Zyne sidderende hand drong het stael in de borst van den vyand...
De verbrokene, stervende oogen van Ward vestigden zich met duivelschen haet op den grysaerd. Hy poogde eenen laetsten vloek uit te braken; maer het bloed
| |
| |
broesde hem uit den mond en verstikte de godlastering.
Weldra lag hy onbewegelyk.
De stilte werd volkomen; niets verroerde zich meer in de kamer. De moordenaer bevond zich alleen, gansch alleen met het slagtoffer.
Zoo yselyk was de gewaerwording, die haer van Devries meester maekte, dat hy bang werd van zich zelve. Zyne oogen dwaelden haestig en angstvol rond, als of er eene ongekende magt kon opryzen, om hem rekening te vragen van het bloed, door hem vergoten, als of hy verwachte dat eene geheimzinnige stem hem uit eenen der hoeken van de kamer het woord, moordenaer, ging toe roepen!
Eindelyk ontmoette zyn blik de papieren die nog op de tafel lagen. Met eene soort van razerny greep hy die schriften; scheurde ze van een, en de stukken van zich afwerpende, mompelde hy knarstandend:
‘Moordenaer!... Zoo ver is het gekomen!... Maer geen dief!... En Eliza zal leven!
Dan hoorde hy de voetstappen van eenen dienaer, die hem waerschynlyk kwam boodschappen, dat de genoodigden gekomen waren.
Devries wierp zich ter kamer uit.
Hy had den tyd niet eenige verdere schikkingen te nemen.
Later, in den nacht, zou hy middelen beramen om zich van het lyk te ontmaken.
|
|