Het veerhuis

[p. 41]

Lachende

En toen ik kwam geloopen
langs ruigte en waterkant,
vloog plots'ling, kort en open,
een lachen over 't land,
een zuiver, frank geschater
dat kaatste op het water,
rivier en lucht verwant.

Mijn hart werd meegenomen,
het sprong zijn grenzen uit;
ik tuurde langs de zoomen
van wilgen, bies en ruit, -
ginds op het groene eiland,
dáár huisde in het weiland
het fonkelend geluid.

Hoor, wéér! Nu in herhalen,
helder omhoog gericht;
dat lachen zóó kan stralen -
ik zàg dat schoon gezicht:
een mensch die staat te kijken
waar land en stroomen prijken
en làcht tegen het licht.

[p. 42]

 

Nu moet bij herfst ik zwerven, -

 

het land is uitgedoofd,

 

de kleuren gingen sterven,

 

het schoonste is geroofd.

 

Wàt kan het hart verwerven

 

aan glans? - Wij moeten derven

 

wat lachend werd beloofd.