Het veerhuis

[p. 24]

Na den dag

Nog bergt de grond gegiste zon
warm onder 't harsig naaldtapijt, -
een dierenspoor heeft naar de bron
en deze stilte mij geleid,
- het spat wat fijne zilverigheid -

De dag was ongemeten wijd,
ik ben doorgloeid van wat ik won, -
vandaag was het of nieuw begon
de aarde in oorspronkelijkheid.

En óók het vers, waarop ik zon, -
hoe werd het zóó van zelf bevrijd,
elk woord of het niet anders kon
volstrekt in zijn aanwezigheid.

Het ligt zoo glanzend uitgespreid
in 't effen rijm, dat het omspon
en gaaf in zijn beslotenheid; -
de hartslag van een verre bron
rimpelt het even en verglijdt. -

Is dichten slechts aandachtigheid? -