Het veerhuis

[p. 18]

De fluit

Voor Titia Langeveld.

Ik ken op aarde geen geluid
zoo zuiverend als van de fluit,
een open landschap brengt het mij
jong in de tinten groen nabij,
- schaduw en licht gaan in en uit. -

Is het de oorsprong van het hout
dat in zich nog besloten houdt
de boom, gevormd in ring na ring,
het loover in zijn fluistering,
het ruischen dat zich wijd ontvouwt?

Hoor, in de ebben schacht verdoken,
dit stroomen, donker en gebroken,
een oerklank stamelend bevrijd,
een zingen in aanvankelijkheid
en dolen, prevelend gesproken.

Een adem schiep de eerste mensch
en nu bezielt hij naar zijn wensch
dit hout - met rijzen en met dalen
formeert het tastend ademhalen
de tonen. Langs hun zuiv're grens

[p. 19]

 

de reeksen, ijl omhoog getogen

 

en als in strak azuur ontvlogen

 

zoo licht en bovenaardsch ontstegen, -

 

dan dalend in een speelsch bewegen

 

tot milder wending omgebogen.

 

 

 

Een heuvelland komt in het licht,

 

fijn bloeiend gras, trillend gezwicht,

 

een oeverbocht, het zilver stroomen

 

van een rivier, gehuifde boomen;

 

rondom het strenge vergezicht

 

 

 

der naaldhoutbosschen - Wat bewoog

 

er onder de satijnen boog

 

der treurwilgtakken? Aangeloopen,

 

teer en verwonderd in het open

 

riviergras dit figuurtje, - hoog

 

 

 

sloeg er een vogel, parelend klaar -

 

er viel een vak van zon - en paar

 

na paar, een losse rand

 

kwam te bewegen in het land;

 

dansende, dwalend door elkaar,

 

 

[p. 20]

 

met in ontglippen en ontmoeten

 

een prille drift, een huiverzoete

 

ontvoering - Uit het verre loover

 

waait een versluierd roepen over,

 

een lachen vlucht op lichte voeten,

 

 

 

een rank, een speelsche fantasie.

 

D'aanvankelijke melodie

 

wordt strak, in effen trant hernomen

 

en trekt voorbij - een naderkomen

 

van 't afscheid, dat ik wenken zie.

 

 

 

Een nauw gewaagde klank - nog even

 

huivert een ademtocht van leven

 

langs de versmalde parelrij

 

der gaten - maakt zich stijgend vrij -

 

dan dooft omfloerst het lichte zweven.

 

 

 

Als ging het leven zelve uit

 

zoo is het ons nu dit geluid

 

verstierf - wij zien elkander aan,

 

nog toevende. -