Dichtwerken

[p. 284]

Het Wonderklokje.

(Rijmpje, ten gebruike in 't gezellig verkeer aan mijn vrienden afgestaan.)

Ik wou, ik wist een kunstenaar,

Die mij een klok verzon,

Een klok.... een klok van zessen klaar!

Die ik gebruiken kon.

Een klok met list en wijs beleid,

Een uurwerk van genie,

Gevoelig voor gezelligheid,

Vol stille sympathie.

Een klok, mijn vriend, die nooit te laat

Het dierbaar uurtje sloeg,

Dat van uw bijzijn mij ontslaat,

Want gij plakt lang genoeg.

[p. 285]

 

Een klok, o man van hart en geest,

 

O liefelijke vrouw,

 

Die nooit te vroeg op 't huislijk feest

 

Me uw bijzijn rooven zou.

 

 

 

Die nimmer, met heur schelle taal,

 

Zoo onbeschaamd, zoo ras

 

Ons rijk gesprek, uw zoet verhaal

 

Kwam storen zeer te onpas!

 

 

 

Maar ach, ze vinden, vinden uit

 

Vast wonderstuk bij stuk;

 

Doch waar ik dees mijn wensch beduid,

 

Wordt elk genie een kruk.

 

 

 

Men glimlacht om den dwazen wensch,

 

Men wijst mij spottend na,

 

Men zegt: Zoo'n klok! dat kan geen mensch,

 

Al heet hij Josua.

 

 

 

Intusschen gaat het leven voort,

 

Vol strijd en vol gemis,

 

Gedurig wordt de rust verstoord,

 

Het blijft - zooals het is.

 

 

 

De klokke slaat: de plakker plakt

 

En rooft mijn tijd, och Heer!

 

De klokke slaat; de vreugde pakt

 

Haar biezen, keer op keer!

[p. 286]

 

Mijn vrienden rooven mij den tijd,

 

Dien rijkdom, ras verteerd;

 

De tijd maakt mij mijn vrienden kwijt,

 

Wier omgang troost en leert.

 

 

 

Daarom, tot zich mijn wensch vervult,

 

('t Is mooglijk mettertijd!)

 

Zoo berst mijn hart van ongeduld

 

En klaagt van leed en spijt....

 

 

 

Ach, waar' mijn lied, vol dwazen jok,

 

Toch duidelijk genoeg,

 

Dan nu voorloopig maar de klok,

 

Die, plakkers, u verjoeg.

 

 

 

Mocht ook mijn lied het klokje zijn,

 

Dat, wonderlijk genoeg,

 

O vriend, u boeide aan 't klein festijn

 

Als waar 't nog bijster vroeg!

1858.