Dichtwerken

[p. 200]

De Kunstenaar en zijn Publiek.

De stomme vroeg den blinde:

Zaagt ge ook den harpenaar?

Zoo ge ergens hem ontmoette,

Verplicht me en zeg me waar?

Ik-zelf geef juist zoo veel niet

Om harp- of citertoon,

Maar de oude moest eens spelen,

Kijk, voor mijn dooven zoon.

De blinde sprak: ik zag hem

Een oogenblik geleên;

Mijn lamme knecht zal aanstonds

Hem zoeken; knaap, loop heen!

Nu slaat, op 's meesters wenken,

De kreupele in den draf;

En holt, den harp'naar roepend,

De straten op en af.

[p. 201]

 

De kunst'naar is gevonden,

 

Hij komt en buigt en groet;

 

Geen armen had de stumper,

 

Hij speelde met zijn voet.

 

Hij speelt: elk schijnt betooverd,

 

De doove is enkel oor,

 

De blinde zet groote oogen,

 

De stomme zingt een koor.

 

 

 

De lamme springt van geestdrift

 

Omhoog met alle macht;

 

't kunstlievende gezelschap

 

Blijft saam, laat in den nacht,

 

En bij het afscheid nemen

 

Is, met des harp'naars kunst,

 

't Publiek tot in de wolken,

 

Hij dronken van hun gunst!

(Rückert.)