Dichtwerken

[p. 77]

Welgelegen.

'k Noem mijn huis vol huwlijkszegen,

Kinderliefde en moedermin,

Somtijds lachend: Welgelegen;

Maar die scherts heeft droeven zin.

‘Welgelegen? woont gij buiten?

Of is 't uitzicht dan zoo schoon

Op uw stadje, door de ruiten?’ -

Neen: doch weet ge wáár ik woon?

Vlak bij 't kerkhof! Al de dooden

Moeten steeds mijn huis voorbij

En verkonden, stille boden:
‘Heden ik en morgen gij.’

[p. 78]

 

't Is wel vroolijk, zelfs bij tijden

 

Al te vroolijk! veel te druk

 

Kunnen de ekipages rijden

 

Langs mijn woning vol geluk.

 

 

 

'k Zucht dan vaak ook: Stille vrinden,

 

Neemt, zoo 't kan, de boodschap mee,

 

Dat ik graag bij mijn beminden

 

Nog wat blijven wou in vree! -

 

 

 

Vlak bij 't kerkhof, maar twee schreden

 

En ge zijt er, gauw en goed,

 

Waar ge lang om heen kunt treden,

 

Maar toch eindlijk rusten moet.

 

 

 

Vlak bij 't kerkhof, maar één stapje,

 

En ik sta er aanstonds voor;

 

Komt mijn tijd voor 't laatste stapje -

 

'k Heb geen rijtuig noodig, hoor!

 

 

 

Aaklig, hé, om zoo te wonen

 

Vlak bij 't kerkhof, bij je graf?....

 

Maar, mijn lieven, sterken, schoonen!

 

Woont ge er dan veel verder af?

D. 1858.