Dichtwerken

[p. 342]

CXIII. Peinzensmoede.

Daar ís geen Priester

Die Hem verklaart!

In raadslen wandelt

De mensch op aard.

Wie 't Licht van Heden

Ook juublend eer',

Dit licht doet smachten

Vooral - naar meer!

Want ach, wat nevel

Van Dwaling vlied' -

De Zon der Kennis

Zij schijnt hier niet.

Mysterie - 't leven!

Mysterie - 't lot!

De schepping predikt

Geen liefdrijk God.

Natuur - wat deert haar

Uw vreugde, uw leed?

Ze is zielloos lieflijk

En reedloos wreed!

[p. 343]

 

En Hij die allen

 

Is voórgegaan?

 

Liet zonder antwoord

 

Ons Waarom staan!

 

 

 

Het eind der wijsheid

 

Blijkt altoos meer;

 

Wij weten weinig -

 

Te weinig, Heer!

 

 

 

Maar toch, al gloeit soms

 

Mijn hoofd van smart -

 

In U, mijn Schepper,

 

Vertrouwt mijn hart.

 

 

 

Niet ómdat alles

 

Uw Liefde ontdekt,

 

Maar óndanks alles

 

Dat twijfel wekt!

 

 

 

Trots 't onverklaarbre

 

Dat huivren doet,

 

En 't onbewijsbre

 

Der hoop, die 'k voed!

 

 

 

Trots ieder raadsel,

 

Het Kwaad zóó groot,

 

De Smart zóó schriklijk

 

Trots rouw en dood...

[p. 344]

 

Ja tóch, ik meene

 

Dat ik Uw hand

 

Wel speurde in 't leven -

 

Uw Vaderhand;

 

 

 

En dat mijn ziele,

 

Ter stille nacht,

 

Uw stem wel hoorde,

 

Zoo teêr, zoo zacht!

 

 

 

Na vuur en stormwind

 

Zweefde ook soms mij -

 

Schoon geen Elia -

 

De Heer voorbij....

 

 

 

Uw starrenhemel,

 

Hij trekt mijn oog, -

 

Als 't woord des Heilgen

 

Mijn hart omhoog!

 

 

 

Ik smacht, vermoeide

 

Van 's levens loop -

 

Mijn hope is weemoed,

 

Mijn weemoed hoop!

 

 

 

En 'k geef mij over,

 

Met blind geloof,

 

Aan U den Vader,

 

Wien niets me ontroof!

[p. 345]

 

Daar is geen Priester

 

Die U verklaart,

 

Doch U zoekt niemand

 

Vergeefs op aard.

1860.