Dichtwerken

XIX. Machteld en Leonard.

(theologische romance XIX^e eeuw 2^e helft.)

Zoo te theologiseeren
Met een lieve, vrome deeren,

Waarlijk neen, dat schikt zich niet,

En natuur en kunst, meneeren!

Protesteeren,

Met een glimlach, in dit lied.

Humanus .

Keuvlend doolt, bij 't vallend duister,

't Jonge paar door 't jonge groen;

Bloemen, knoppen, nachtegalen

Droomen in de lentedalen -

Zouden niet de hartjes gloên?

[p. 285]

 

Machteld is 't, de blonde schoone,

 

Met haar vriend, haar Leonard;

 

Eigenlijk haar neef, doch neven

 

Bieden somtijds in dit leven

 

Mooie nichtjes hand en hart.

 

 

 

Leonard is wel wat houtrig,

 

En hoovaardig op zijn stand,

 

Toch - ofschoon hij Proponent is -

 

Toch gevoelt hij dat het Lente is,

 

Daar zijn borst van liefde brandt.

 

 

 

Moegedrenteld vlijt ons paartje

 

Zich ter neder in 't prieel,

 

En, vast, naar verliefde wijzen,

 

Bouwt men nestjes - paradijzen! -

 

Onder fluistrend mingekweel.

 

 

 

Hoe ze keuvlen, hoe ze kozen!

 

Had de zon weêr stil gestaan

 

Licht wel, als twee purpren rozen,

 

Zaagt ge Machtelds koontjes blozen -

 

Doch juist even kwam de maan.

 

 

 

Maar o luister! luid en luider

 

Klinkt hun zoete liefdetaal:

 

Wat de harten mag ontroeren?

 

Brengt hen de avond in vervoeren,

 

Maneschijn en nachtegaal?

[p. 286]

 

Dwepen zij met dichtrenzangen,

 

't Hart vol jeugd en poezij?

 

Of is Jaloezie aan 't spoken?

 

Wordt de huwlijksreis besproken?

 

Is de Proponent wat vrij?

 

 

 

Neen o Goôn! - maar zij bespreken

 

Onder 't filomelenlied,

 

Bij het geuren der seringen...

 

De echtheid van de Handelingen

 

Der Apostlen! - minder niet.

 

 

 

‘Ach!’ zegt Leonard, ‘die echtheid

 

Staat, gelijk mijn liefde, pal!

 

Al uw kritische bezwaren

 

Kan een Proponent verklaren;

 

Maaklaars weten niemendal.’

 

 

 

‘Twijfelde ik aan uwe liefde’ -

 

Zegt nu 't meisje - ‘Dierbaarste, ooit?

 

Doch, hoe teeder gij moogt praten,

 

'k Rijm den Brief aan de Galaten

 

Met die Handelingen nooit!’

 

 

 

‘Machteld! alles laat zich rijmen

 

Voor wie vroom is, vroom en knap -

 

Doch uw zinnen zijn betooverd,

 

Reinout heeft u gansch veroverd

 

Met zijn halve wetenschap...

[p. 287]

 

Reinout...;’ maar hier trapt de Eerwaarde

 

Juist den Duivel op zijn staart:

 

Eensklaps toch schiet uit de boomen,

 

Storend dees verliefde droomen,

 

Reinout, met een tubingsch zwaard.

 

 

 

‘Sta! verleider gij van de onschuld! -

 

Roept hij uit - ‘Gij veinzaard, beef!

 

De echtheid van de Handelingen

 

Aan mijn Machteld op te dringen!

 

Ken uw misdaad, ken ze - of sneef!’

 

 

 

Zwaardgekruis. - Ons Proponentje

 

Tuimelt in zijn bloed ter aard.

 

Reinout juicht als overwinnaar:

 

Machteld is een beter minnaar,

 

Is een Leidsch professor waard!

1859.