Dichtwerken

[p. 244]

Bij het Beekje.

Terwijl ik staar in 't spiegelglad

Van 't zilvren nat,

Schud ik mijn hoofd: wie ben ik?
Ja hooge Hemel: Hoe, wie, wat?

Wat wil, wat weet, wat ken ik?

Zie hoe hij lacht - die dwaas, die guit,

Die leelijkert in 't water:

Mijn help! mij-zelven lach ik uit

Met wonderlijk geschater.

O menschenhart, o menschenhart,

Verstrikt, verward,

[p. 245]

 

Vol zonden, dwaasheên, wonden;

 

Ik gaf mijn zoetste en liefste smart,

 

Mocht ik mij-zelf doorgronden.

 

Een lach klinkt uit het golvenbed:

 

Dat wil zich-zelf begrijpen!

 

Zoudt ge ook uw beeltnis hier te-met,

 

In de ooren willen knijpen?

1850