Wapenboeck ou armorial de 1334 à 1372. Deel 1. Poésies héraldiques
(1881)– Gelre (heraut)–
Auteursrechtvrij
[pagina 80]
| |
 | |
[pagina 81]
| |
Reynout van Valkenboirch
Ga naar margenoot+ Eyn Jonghe maecht hoir sinne wiis
Vand ich staende up eyn nis;
Vro was ich zulcker vunde,
Want ich wiste wel dat si kunde
Van ritterscaft ondersceit.
Ich sprach: Jonckvrou, mien is niet leit
Dat ich u alhier vonden haen;
Ghi zelt my manen ind doen verstaen
Van eynen birven ritter goet,
Die man billic loven moet,
Ind die dat heeft verdient mit recht.
Doe sprach zi: Wel lieve knecht,
Die bede wild ich di node breken.
Van eynen heer hoir ich spreken,
Die also veel geleden haet;
Ind menighe ritterliche daet
Heeft he gedaen in sinen tiden,
Beide in storme ind ooc in striden,
Ind groot oirloghe langhe geboirt;
Ind dat zo ritterliic besoirt
| |
[pagina 82]
| |
Ga naar margenoot+ Dat he des nye scande en gewan,
Ind yeghen eynen hoghen man,
Die enighe heer wair teswair
Heeft he gheoirloocht menich iair.
Hets wair de heeft hem tsiin benomen;
Mer eert hier toe es gecomen,
Heeft he gedaen zo grote weer,
Ind in des hoghen vursten heer,
Heeft he zo menighen man verslaghen,
Men conde siin manheit nye versaghen;
Wie zeer dat he was belast,
Ind wat he zeide dat hilt he vast.
Bi sinen sculde en brect hiis nyet.
O we! wat scaden es hem gesciet!
Wie menich verdriet, wie meniger toren!
Wie swairlic heeft he tsiin verloren!
Dien man en weys ich nu nyet leven,
Die menigher vrede heeft ghegheven,
Dier he nye ghemen gebrac,
Wast hem ghemac of onghemac.
Al heeft he scade groet ontfaen,
Dat heeft zo groot eyn heer gedaen,
Die eyn coninck mocht verheren,
Of hiit dair toe wolde keren;
Zo groot is sine moghentheit.
He heeft van luden groot geleit;
He is weldich inde rike van goede.
Die heeft mit sinen homoede
Desen edelen man verderft,
Ind van groten goede onterft.
Dat en is niet zonder weer geleden;
He heeft voir borghe ind voir steden,
| |
[pagina 83]
| |
Ind ooc mit manheit opten velde,
xv. zeghen mit ghewelde
Sinen vianden aen gewonnen.
Al es hem dat geluc ontronnen,
Die manheit is doch bi hem bleven.
He sal billic siin gescreven
In die zael mit goeden luden.
Siin wapen wil ich di beduden.
Als stu diin kamer siist ontwinden,
Dair zal tu eyn leeu in vinden,
Geslitstair van kele scone,
Die van hem zelven draecht eyn crone.
Op zilver es die leeu gesat;
Ich hoir voir wairheit spreken dat,
Dat he den leeu heeft ghedraghen
Diick dairt vrunt ind viant zaghen,
Ind men siin manheit nie en sach slapen.
Eyn rondeel van sinen wapen
Steit op sine helme boven.
Desen heren saltu loven;
Want hiit mit manheit heeft bescout:
Ich meine van Valkenboirch Reynout.
Dien boirch ind lant siin af geheert,
Dat heeft he ritterliic geweert,
Menich ioor ind menich stonde,
Zo hiit alre beste conde.
Noch heeft he boirghe, noch heeft he lant;
Noch is siin manheit onghepant;
Noch liit he node siinre viande roen.
Zich desen zaltu scriven doen
| |
[pagina 84]
| |
In die kamer, dat is miin raet,
Want hiis wael verdient haet.
 |