Verhalen uit den ouden tyd

[p. 106]

II.
Karel de Goede.

Is de menschenliefde te bewonderen in eenen dienaer des Heeren, zy is het niet minder in eenen vorst als Karel de Goede.

Graef van Vlaenderen zynde, hoog verheven in rang, vergat deze niet dat hy mensch was, en dat zyne onderdanen ook zyne broeders waren; dat hy als vorst hun aller vader moest zyn, en hy verpligt was voor het geluk en welzyn van allen te zorgen. Gansch Europa bewonderde Karels deugd en menschlievendheid, men benydde Vlaenderen zyn goeden vorst, in zoo verre dat de Duitschers hem de keizerskroone van hun land aenboden.

Hoe streelend, hoe aenlokkelyk dit offer voor anderen zou geweest zyn, zulk eene kroon had voor hem geene aentrekkelykheid. Karel weigerde, en wilde zich geheel aen het geluk der Vlamingen wyden, in hunne behoefte voorzien, hunne liefde en achting winnen.

Er ontstond een groote hongersnood. Gansch het land was in angst en rouw gedompeld, duizende menschen smeekten om bystand, duizende vroegen brood: bitter weêrgalmde die kreet van honger in het harte des goeden vorsten.

Zyne kinderen leden gebrek; hy aerzelde niet alles op te offeren wat in zyn vermogen was. Honderde menschen ontvingen dagelyks uit zyne handen aelmoesen en spyzen;

[p. 107]

dagelyks bad hy God, opdat by het volk zou genadig zyn, en die zware ramp van Vlaenderen afkeeren.

Doch luider en luider klonk de nare kreet des volks; meer en meer nam de hongersnood toe. Wat gedaen?

Ach! de goede vorst kon toch het geheele land uit zyne beurs niet spyzen?

Er waren ryke woekeraers, die gansche zolders vol graen hadden, en het niet wilden verkoopen, ten zy tegen bovenmatige dure pryzen; Karel gebood dat men hunne zolders openbreken, en het graen aen een matigen prys verkoopen zoude.

Het volk was gered en uit elks mond klonk de lof van den goeden vorst. Doch Karel had zich door die handeling onverzoenbare vyanden op den hals getrokken.

Men waerschuwde hem, dat hy op zyne hoede zyn moest: de woekeraers in graen hadden zynen dood gezworen!

Karel vreesde niets: er waren nog ongelukkigen by te staen, nog armen te spyzen, en hy wilde tot het einde toe in zyne liefdedaden volherden. Volgens gewoonte begaf hy zich naer zyne bidkapel, en na zyn gebed geëindigd te hebben, begon hy aelmoesen uit te deelen. Hy stak de hand uit, en die hand door een woedenden arm afgehakt, viel bebloed op den grond; hy stortte neder, en talryke steken doorboorden zyn lichaem. De goede vorst lag vermoord; zyne menschenliefde kostte hem het leven!

Dit viel voor in het jaer 1127.