Verhalen uit den ouden tyd

[p. 104]

Drie tafereelen van menschenliefde.

I.
De Heilige Macharius.

De dood der helden op het slagveld is roemryk: hunnen moed en dapperheid bewondert men; doch by de bewondering komt steeds de yzing. Een oorlogsveld blyft altyd eene plaets tot bloedstorting bestemd, en de helden, die men groot noemt, die men vergood, zyn toch altoos bloedvergieters, menschenvernielers! Gelukkig het land, dat zulke helden niet baren moet!

Ik wende myn oog af van de velden der broederslagting en wyde liever myne hulde aen helden, die rondom zich geenen dood maer leven spreiden; die geen schrik, geen afkeer, maer alom liefde en achting inboezemen, die zich niet opofferen uit eer- of roemzucht, maer enkel uit liefde voor den evenmensch.... Zulke helden eer en love ik boven allen!

De geschiedenis levert ons menigvuldige voorbeelden van zelfopoffering uit menschenliefde. In alle eeuwen vond men edele zielen, die leven en goed te pande stelden, om hunne ongelukkige broeders in nood en doodsgevaer by te staen; die 't gebod Gods: Bemin uwen evenmensch als uw eigen zelven, en de edele insprak huns harten getrouw naleefden.

[p. 105]

Zoo was de Heilige Macharius.

Dienaer van den eenigen God, doorliep hy de woestste landen, om de heidensche, nog barbaersche volken, de menschlievende leer van Christus te prediken; man vol deugd en nederigheid, ware navolger van den Zaligmaker, leefde hy steeds in armoede: sober en matig waren zyne spyzen, eenvoudig zyne kleeding. De aerdsche goederen achtte hy van geener waerde; wat hy bezat deelde hy steeds met de armen en ongelukkigen, den ryken dus het voorbeeld gevende, hunnen ellendigen broeders van hunnen overvloed wat mede te deelen.

Zoo kwam de Heilige Macharius in Vlaenderen, en nam zyn verblyf in de abdy van S^t-Baefs, te Gent. Het volk eerde in hem een heilig man, en wanneer hy predikte, liep men in menigte tot hem, om het woord Gods uit zynen mond te hooren. Ook liet hy geene enkele gelegenheid voorbygaen, om het volk tot de deugd aen te manen. Geheel zyn leven was eene gedurige opoffering.

Terwyl de Heilige Macharius te Gent zyn verblyf hield, ontstond er eene groote pest: dagelyks stierven er honderde menschen; met moeite waren de levenden toereikend om de dooden te begraven. Nu kende de menschenliefde des heiligen mans geene palen meer; steeds was by aen het bed der stervenden; overal bood hy troost en onderstand; doch de pest duerde immer voort, en rukte meer en meer slagtoffers weg. De ellende des volks kon niet grooter zyn!

De Heilige Macharius, van medelyden bewogen, nam het besluit zich zelven op te offeren ter redding van het stervende volk: hy bad God te mogen sterven als het laetste slagtoffer der pest. In die grootheid van ziel, in die edele menschenliefde vond de Heer behagen; zyne bede werd aenhoord. De heilige man stierf, en met zynen dood hield de pest schielyk op. Dit gebeurde in den jare 1012.