Verhalen uit den ouden tyd

VIII.

Helaes! hoe dikwyls is het geluk op aerde van korten duer! Nauwelyks eenige maenden genoot Willem alle genoegens van het leven, was hy gelukkig in de liefde van zyne ouders, in de vriendschap van den Graef, in de achting van al wie hem omringden, toen eene kwynende ziekte hem aengreep. De blos zyner wangen verstierf, de levenskracht verging in hem, en dagelyks zag men hem eene schrede naer het graf naderen.

Dit bemerkten zyne ouders, en dit ontging ook aen het oog van den Graef niet. En toch bleef de stille en zoete glimlach hem om de lippen zweven, bleef zyn oog even zacht en teêr glansen, en zyn gemoed even gul en vriendelyk. En wanneer zyne ouders of de Graef, in hunne bezorgdheid hem over zynen toestand ondervroegen, dan gaf hy ten antwoorde:

- Waerom u over my bekommeren? Ware het zoo slecht dat ik by God in den Hemel mogt gaen? Is myn pligt niet volbragt? Wat blyft er my op aerde nog te verrigten? Gy zyt nu allen gelukkig: geniet uw geluk en laet my in den wille van God berusten.

En zoo sprekende sloeg hy den blik omhoog en glimlachte den Hemel tegen, als wilde hy betuigen dat hy bereid was, en den dood niet vreesde. Hy gevoelde het wel, dat hy sterven moest, dat eene ongeneesbare ziekte hem

[p. 103]

ten grave sleepte, maer reeds lang had hy geleerd weinig prys aen het leven te hechten, en het was als met een brandend verlangen naer het betere, eeuwige Vaderland, dat hy het uer zyner dood te gemoet trad.

Toen hy op zyn sterfbed lag, en zyne ouders, de Graef en zyne talryke vrienden er rondom zaten te weenen, was hy het die allen troostte, en sprak:

- Waerom u bedroeven? Ik ga u voor, waer gy ook eens allen komen zult, en waer het echte geluk begint. Wy scheiden niet voor eeuwig; ginds omhoog boven de sterren zien wy elkander eens weêr, om ons te verblyden in aller eeuwigheid! - Zyn laetste woord was: ‘vaerwel! weest allen gelukkig!’ en daermede vloog zyne ziel naer den Hemel, om er het loon der gelukzaligen te genieten.

De grootste droefheid heerschte by zyn afsterven: vooral zyne ouders en de Graef waren ontroostbaer; maer de priester die den stervende had bygestaen, trachtte hen het gemoed op te beuren, met de woorden:

- Op de aerde kon zooveel deugd niet beloond worden: maer wat de menschen niet kunnen beloonen, dat kan God: daerom schiep hy den Hemel. Weenen en treuren wy dus niet, maer loven en danken wy den Allerhoogste! Willem is nu gelukkiger dan wy allen!

Zeker genoot Willem nu alle geluk in den Hemel, doch Graef Fernand kon er nu geen op aerde meer genieten. Zyn trouwste vriend was van zyne zyde gerukt, en het scheen alsof hy nu een gedeelte van zyn eigen bestaen miste. Hy droeg het leven nu als een last, en na al zooveel lyden op aerde te hebben doorworsteld, verlangde hy ook eindelyk naer het eeuwige betere Vaderland.

Eenigen tyd later, namelyk in 1232, riep God hem ook tot zich, en mogt hy zynen besten vriend, zynen Willem gaen vervoegen.